Monografia bibliograficzna - Wiedza i Edukacja

Gdy Mishima miał lat dwanaście, babka zabrała go po raz pierwszy do teatru,sama rozmiłowana w kabuki oraz nõ. Przedstawienia oczarowały chłopca i w ogóle nieznudziły, mimo iŜ wymagały wielogodzinnego siedzenia na widowni. Zapewne było toefektem całodziennego przebywania w zamkniętym mieszkaniu babci podczaswczesnego dzieciństwa, w ciszy i półmroku, które skierowało aktywność Mishimy nasferę wyobraźni a nie czynności motoryczno-ruchowe. Sztuki jakie wówczas obejrzałnastoletni Yukio, były dramatami kabuki i nõ. Twierdził potem, Ŝe to właśnie przeŜyciezainicjowało jego miłość do klasyki literatury narodowej: „... w całej rodzinie ani trochęnie panowała atmosfera zainteresowania klasyką japońską. RównieŜ zwyczaje rodzinybyły po części nowoczesne i brak w nich było raczej wyrafinowaniacharakterystycznego dla stylu Ŝycia czysto japońskiego. Nikt nigdy nie zmuszał mnie dostudiowania japońskiej literatury klasycznej. Wydaje mi się raczej, Ŝe to teatr kabuki, doktórego po raz pierwszy zaprowadziła mnie babka, gdy byłem w pierwszej klasiegimnazjum, oraz teatr nõ, do którego poszedłem w tym samym okresie z babką zestrony matki, otworzyły mi oczy na piękno języka japońskiego”. 6Od tej pory pisarz starał się nie opuścić Ŝadnego wydarzenia teatralnego mającegomiejsce w Tokio. A po kaŜdym obejrzanym przedstawieniu zapisywał własne wraŜeniaoraz uwagi w notatniku, który został wydany pośmiertnie jako „Notatki teatralne”(„Shibai nikki”). Zapiski te cechuje wielka dojrzałość i wraŜliwość, oraz rzadkospotykana tak wnikliwa analiza gry aktorskiej. 7JuŜ mając jedynie sześć lat, Mishima dostąpił przyjemności opublikowania jegoutworów w szkolnej gazetce szkoły Gakushũin zatytułowanej „Wisienka”(„Kozakura”). PoniewaŜ był słaby i chorowity, pisanie stało się dla niego sposobemrywalizowania z kolegami i czerpania satysfakcji z przewyŜszania ich intelektem orazwyobraźnią. Tak więc pisał wiele i publikował odtąd regularnie w szkolnychczasopismach, głównie wiersze, których pisanie w Ŝyciu dorosłym zupełnie zarzucił.Potem, jako dojrzały człowiek, bardzo krytycznie odnosił się do tego swojegodziecinnego tworzenia, gdyŜ jako malec uwaŜał, Ŝe aby być poetą „wystarczy aby słowabyły piękne”, zaś faktycznie sama piękna forma nie czyni z nikogo poety czy pisarza, az jego wytworu poezji czy prozy. Widać po tym twierdzeniu, Ŝe Mishima, wbrew temu6 B. Kubiak Ho-Chi: Mishima Yukio... s. 37-38; B. Bochorodycz, E. śeromska: Mishima Yukio(1925-1970): Mała antologia dramatu japońskiego. Warszawa 2008 s. 26-27.7 B. Bochorodycz, E. śeromska: Mishima Yukio (1925-1970)... s. 26-27.45