Monografia bibliograficzna - Wiedza i Edukacja

który w 1970 roku doprowadził go do morza.Muruyama Akihiro – znajomy pisarza, homoseksualista śpiewający jako kobieta,tytułowany japońską Edith Piaf – tak charakteryzuje Mishimę gdy korzystał on jeszczetylko z dwóch pierwszych Rzek: „Był blady jak śmierć, tak blady, Ŝe jego cera miałalekko szkarłatny odcień. Jego ciało zdawało się płynąć w fałdach stroju. Miał jednakskłonności narcystyczne, co było wyraźnie widoczne, i prawdziwy zmysł piękna.Kluczem do jego postaci z tego okresu, z czasów zanim zaczął uprawiać kulturystykę itak dalej, było to, Ŝe kiedy patrzył na siebie tymi oczami, które umiały dostrzec piękno– a patrzył na siebie stale – wypełniało go na ten widok obrzydzenie.” 3Właśnie narcyzm – w znaczeniu kolokwialnym, nie medycznym - był dlaMishimy ratunkiem przed pogardą dla samego siebie, która byłaby efektem niskiejsamooceny spowodowanej fizyczną słabością i nieatrakcyjnością, gdyby nie byłzapatrzony w siebie, gdyby nie miał czegoś z mitomana, nie wierzył w swojąszczególność i wyŜszość. W budowaniu przekonania o własnej elitarności pomagałapisarzowi równieŜ jego teatralność, zaczerpnięte z klasycznych teatrów japońskichmaniery, sposób bycia, noszenia się, zachowania i wysławiania, oraz gromki, rŜący, ośliśmiech, którym dodawał sobie pewności w towarzystwie – wiele osób zastanawiało sięjak tak potęŜny śmiech moŜe się wydobywać z tak drobnej twarzyczki. 4 JednakŜeMishima odczuwał równieŜ poczucie winy, Ŝe nie zginął za ojczyznę podczas wojny, Ŝewprowadził w błąd wojskowego lekarza i przez to nie wysłano go na front, Ŝe o tyle latprzeŜył swego młodzieńczego idola Raymonda Radigueta (1903-1923). To z koleimusiał skompensować wkraczając w nurt Rzeki Działania, aby zachować własnewysokie mniemanie o sobie. I jak bushi, odkupić swoje przeŜycie śmiercią wdemokratycznej, kapitalistycznej, zepsutej Japonii roku 1970.Jeszcze w 1955 roku ciało pisarza było słabe i mało przydatne, wadliwe jak ularwy przed zamianą w imago. Zimą tamtego roku Mishima przebywał w Atami whotelu, zaś jego sąsiadem był Mayuzumi Toshiro. Po wspólnej kolacji obaj udali się do3 J. Nathan: Ostateczne potwierdzenie istnienia. Literatura na Świecie 1989 nr 3 (212) s. 109.4 Np. korespondent czasopisma „Asahi”, niejaki Mogi, który oprowadzał Mishimę po Rio de Janeiro,wyraŜał taką swoją refleksję n/t śmiechu Mishimy (J. Nathan: Ostateczne potwierdzenie istnienia...s. 119); znajoma Mishimy – Nobuko Albery, tak opisuje śmiech pisarza: „...wybuchnął tym swoimchrapliwym, draŜniącym śmiechem z głębi Ŝołądka, który nieodmiennie szokował jego nowychznajomych. Była to karykatura okrzyku samurajów, którą Mishima – jako dziecko chorowite i wątłe,puste i terroryzowane przez swoją zaborczą babkę – przyjął jako symbol męskości.” (N. Albery:Nobuko Albery pozdrawia ducha Mishimy, powieściopisarza samobójcy. Literatura na Świecie 1989nr 3 (212) s. 68-69).72