Monografia bibliograficzna - Wiedza i Edukacja

mocarstwom zachodnim pod względem technicznym, militarnym i ekonomicznym,rozpoczęła teŜ swoją ekspansję na kontynent Azji wschodniej, aby pozyskać surowce dlaprzemysłu, tocząc wojny z Chinami, Koreą i Rosją. 13– nõ – najstarszy z trzech głównych rodzajów tradycyjnego teatru japońskiego (pozostałe tobunraku i kabuki); wywodzi się z tańców obrzędowych, związanych z kultem agrarnymoraz szamanizmem, wg legendy pochodzi od tańca orgiastycznego bogini Ama-no UzumenoMikoto; współczesny teatr nõ powstał w XV w. i charakteryzuje się tym, Ŝe ukazujewydarzenia odległe, nadnaturalne lub pochodzące z fantazji sennych, bohaterami sztuk nõsą duchy, demony, bóstwa, herosi i postacie literackie, aktorami zaś są tancerze, często wmaskach, którzy śpiewają lub recytują poezję, przy dźwiękach klasycznej muzyki i chórulub postaci drugorzędnych; bohaterowie są albo ucieleśnieniem mocy wyŜszej,pozaludzkiej, albo są ludźmi przeŜywającymi niezwykłe uniesienia uczuciowe (miłość,gniew, zazdrość, szaleństwo, tęsknota); tekstem dramatu jest epizod zaczerpnięty zliteratury pięknej, legendy lub historii Japonii albo Chin; zamiast ukazywania konfliktu, jakw teatrze zachodnim, nõ pokazuje intensywne uczucia bohatera poprzez taniec, śpiew,maskę, ubiór i muzykę, dramat nie rozgrywa się pomiędzy postaciami ale w nich;akompaniament muzyczny jest grany na flecie poprzecznym lub/i jakimś rodzaju bębna, zaśchór liczy 8-10 osób, którymi zazwyczaj są wszyscy aktorzy danej sztuki poza głównymibohaterami; główni bohaterowie prawie zawsze występują w masce rzeźbionej w drewnie,która jest zmieniana na inną jedynie przy zmianie osobowości lub postaci cielesnejbohatera; aktorami nõ są męŜczyźni, zazwyczaj naleŜący do wielopokoleniowych rodówaktorskich (podczas amerykanizacji bez powodzenia wprowadzono do nõ aktorki);określone maski, kolory, ubiory oraz gesty, mają w nõ charakter metaforyczny,ukształtowany przez wielowiekową tradycję. 1413 W. Wowczuk: Japonia. Nihon. Warszawa 1978 s. 20-26; J. Miłkowski: Sztuki i sporty walki... s. 17;R. Hillsborough: Shinsengumi. Ostatni wojownicy szoguna. Warszawa 2007.14 Pięć wcieleń kobiety w teatrze... s. 7-40, 62-68.173