Monografia bibliograficzna - Wiedza i Edukacja

składa się z powieści: „Wiosenny śnieg” („Haru no yuki”), „Galopujący koń”(„Honba”), „Pawilon Świtu” („Akatsuki no tera”) oraz „Pięć oznak utraty boskości”(„Tennin gosui”). Całość, obejmującą czas akcji od 1912 do 1975 roku, łączy postaćgłównego bohatera Hondy Shigekuni, który w kolejnych powieściach odkrywaprzypuszczalne kolejne reinkarnacje swojego szkolnego przyjaciela Matsugae Kiyoaki.Przez te wszystkie lata, Honda z ucznia staje się studentem prawa, następnieprawnikiem i sędzią, a na koniec bogatym emerytem. Zaś jego dziecięcy przyjaciel, wkolejnych tomach pojawia się jako młody arystokrata (Matsugae Kiyoaki), brutalnyekstremista i nacjonalista (Iinuma Isao), skromna księŜniczka Tajlandzka (Ying Chan) imanipulant oraz sadysta (Yasunaga Tōru). W tetralogii Mishima pisze o naturze, sensieoraz celu ludzkiego Ŝycia, krytykuje powojenny ustrój i powojenną mentalność. Wedługwielu krytyków jest to ukazanie pełnego spektrum Ŝycia we współczesnej Japonii. Wpowieściach Mishima przytacza wiele przesłanek za istnieniem reinkarnacji, jednakwszyscy biografowie pisarza podkreślają, Ŝe on sam nie wierzył w tę formę pośmiertnejegzystencji. 41Mikołaj Melanowicz pisze o „Płodnym morzu”: „Mishima potwierdził tuosiągnięte mistrzostwo języka, zwłaszcza w opisie scen lirycznych, nacechowanychurodą i elegancją średniowiecznej epoki dworskiej”. 42Prócz aktywności w zakresie literatury pięknej, po roku 1960 Mishima zajął sięrównieŜ publicystyką, w której głosił potępienie dla miałkiej i rozlazłej kulturywspółczesnej oraz nawoływał do powrotu do filozofii i etyki Bushido. Najsławniejszymi najdłuŜszym jego utworem o tej tematyce jest obszerny esej „Słońce i stal” („Taiyõ totetsu”). Był on publikowany w odcinkach w czasopiśmie „Recenzje” („Hihyõ”) odlistopada 1965 roku do czerwca 1968 roku. 43Wielką rolę Mishima Yukio odegrał takŜe w japońskiej kinematografii. Jeszcze zajego Ŝycia zekranizowano piętnaście jego utworów, poczynając od „Najbielszej z nocy”z 1950 roku. Wiele z tych filmów stało się hitami. Prócz tego Mishima był autoremwielu scenariuszy filmowych, a od roku 1960 sam zajął się aktorstwem. Napisałscenariusze do takich obrazów jak: „Ken” z 1964 roku, „Nikutai no gakko” z 1965 roku(ang. „School of sex”/ „School of Love”) czy „Yũkoku” z 1966 roku. Zagrał zaś w41 http://en.wikipedia.org/wiki/The_Sea_of_Fertility (1 IX 2009).42 M. Melanowicz: Posłowie. W: Mishiam Yukio: Złota Pagoda. Warszawa 1997 s. 250.43 B. Bochorodycz, E. śeromska: Mishima Yukio (1925-1970)... s. 351.65