Beleid veranderen of stoppen - Prof. dr. AFA Korsten

ministerie van Buitenlandse Zaken, Eburon, Delft, 2002.
- Rochefort, D. & R. Cobb (eds.), The politics of problem definition, The University
Press of Kansas, Lawrence, 1994.
- Schneider, M. & P. Teske, Toward a theory of the political entrepeneur: evidence
from local government, in: American Political Sciencve Review, vol. 86, 1992, pp.
737-747.
- Shapiro, J.P., Disability policy and the media: a stealth civil rights movement
bypasses the press and defies conventional wisdom, in: Policy Studies Journal, vol.
22, 1994, nr. 1, pp. 123-132.
- Jeon, Y. & D.P. Haider-Markel, Tracing issue definition and policy change: an
analysis of issue images and policy response, in: Policy Studies Journal, vol. 29, 2001,
nr. 2, pp. 215-232.
Beleidsveranderingen in theorie
Yesilkagit stelt: ‘Theorievorming over beleidsprocessen is sterk versnipperd (vgl.
Parsons, 1995). Het bestaan van vele onderzoekprogramma’s binnen en tussen
verschillende politieke stelsels heeft ertoe geleid dat vaak dezelfde fenomenen, zoals
agendavorming en beleidsveranderingen, door verschillende onderzoekers met
behulp van verschillende conceptuele kaders zijn beschreven en geanalyseerd (John,
1998). Dit heeft de wetenschappelijke studie van beleid weliswaar mooie
(Engelstalige) proza zoals ‘garbage can’, ‘policy window’, en ‘punctuated equilibrium’
opgeleverd, maar heeft de toetsing en vorming van theorie bemoeilijkt om twee
redenen: (a) de empirische basis van deze theorieën is vaak beperkt tot enkele
observaties binnen slechts enkele organisaties, enkele beleidssectoren of tot één
politiek systeem (hoofdzakelijk de V.S.) en (b) de begrippen uit de verschillende
kaders overlappen elkaar en stellen de onderzoeker steeds voor de keuze welk
concept te gebruiken’(Bestuurskunde, 2002, nr. 2). Er bestaat niettemin belangrijke
beleidsveranderingstheorieën. Parsons (1995) noemt vier theoretische benaderingen
van beleidsverandering volgens Parsons (1995):
• de analyse van politieke cycli (Winsemius, de genoemde Namenwirth,
Hoogerwerf, De Vries), zoals de ‘punctuated equilibrium’-theorie van
Baumgartner en Jones (1993)
• de analyse vanuit organisatieperspectieven: omgevingsturbulentie als motor van
verandering (Lawrence & Lorsch, Burns & Stalker, Pfeffer & Salancik),
• de analyse van vormen van beleidsdynamiek als zodanig: de motieven voor
verandering, de aanpak, de aard van de verandering, de gevolgen (DeLeon,
Bardach, Bradley, Hogwood & Peters, Korsten), en
• de analyse van beleidsverandering als beleidsgericht leren, zoals de social learning
theorie van Hall en de theorie van ‘policy advocacy coalition’ van Sabatier (zie
Deutsch, Argyris, Etheredge, Sabatier & Jenkins-Smith, Eberg/ Van de Graaf).
13