Logopedie bij de ziekte van Parkinson - Logopedie.nl

Woord vooraf
Met gepaste trots bevelen we u gezamenlijk deze richtlijn bij u aan.
Dit is namelijk niet zomaar een richtlijn. Het is een evidence-based richtlijn,
een evidence-based logopedierichtlijn. Bovendien bestaat er een ‘tweelingzusje’,
een ergotherapievariant. Voor zover wij weten, is het uniek dat er tegelijkertijd
twee monodisciplinaire evidence-based richtlijnen van paramedische
beroepen verschijnen: Logopedie bij de ziekte van Parkinson en Ergotherapie
bij de ziekte van Parkinson; richtlijnen van de Nederlandse Vereniging voor
Logopedie en Foniatrie en Ergotherapie Nederland. Deze richtlijnen zijn in
nauw overleg gelijktijdig ont wikkeld.
Het primaire doel van richtlijnontwikkeling is het niveau van de zorg te garanderen
en waar mogelijk te verbeteren hierdoor doeltreffender en doelmatiger
te maken. Onder ‘doeltreffender’ wordt hier verstaan: werkzamer, veiliger,
aanvaardbaarder voor behandelaar en patiënt en beter toepasbaar en uitvoerbaar.
Oftewel, richtlijnen zijn dus nodig en nuttig, omdat ze voordelen opleveren
voor de zorginhoud, de zorgverlening en de zorgorganisatie.
Een nieuwe richtlijn is een belangrijke innovatie omdat ‘het beste’ uit het
beschikbare wetenschappelijke bewijs wordt gebundeld. Innovatief is ook dat
de evidentie in het perspectief van de praktijk staat. Zo voorziet een richtlijn
de professional van waardevolle adviezen over een goede en adequate zorg. Een
praktische richtlijn beschrijft de zorginhoud vanuit het beschikbare wetenschappelijk
bewijs en betrekt daarin de ervaringen van therapeuten en patiënten.
De zorgverlening gaat immers uit van partnerschap tussen patiënt en
therapeut, is bovendien gericht op partici patie en is daarmee contextgericht.
Maar deze richtlijn biedt nog meer. De Nijmeegse groep van onderzoekers en
professionals die aan deze richtlijnen gewerkt hebben, hebben intens samengewerkt.
De samenhang die er is tussen deze richtlijnen en de KNGF-richtlijn
Ziekte van Parkinson uit 2004 levert niet alleen een stevig fundament voor de
monodisci plinaire behandeling, maar faciliteert ook de samenwerking tussen
de verschillende paramedische disciplines. Juist deze samenwerking is een
kritische succesfactor voor goede zorgverlening waar de cliënt mee gediend
is. Ketenkwaliteit neemt een steeds belangrijker plaats in de ervaren kwaliteit
van zorg.
5