Logopedie bij de ziekte van Parkinson - Logopedie.nl

Dysartrie en communicatie
Glijtonen en roepen
Door middel van het maken van glijtonen is de stemomvang en de stembeheersing
te beoordelen. Bij parkinsonpatiënten gaat het vooral om het beoordelen
van de rigiditeit en de mate waarin de variatie in toonhoogte te stimuleren is.
Roepen kan eveneens worden gebruikt om de stimuleerbaarheid van luidheid
en toonhoogte te beoordelen.
In tabel 3.1 zijn de dysartriekenmerken, onderzoekstaken en tests in schema
gezet.
Tabel 3.1 Spraakkenmerken en de onderzoekstaken waarmee ze kunnen
worden beoordeeld
Ongestimuleerd
spreken
Spontane
spraak
Gestimuleerd spreken
(maximale prestatietests)
Automatische
reeksen
Maximale
fonatieduur
1 Ademhaling
2 Stem
X X X X
– kwaliteit X X X X
– luidheid X X X X
– toonhoogte X X X X
3 Articulatie X X
4 Resonans
5 Prosodie
X X
– intonatie X X
– spreektempo X X
Conclusie
Glijtonen,
roepen
Niveau 4 Voor het beoordelen van de stimuleerbaarheid van het spreken
van parkinsonpatiënten zijn diverse taken geschikt, met name
automatische reeksen, maximale fonatieduur, glijtonen maken en
roepen.
D Kent, 1987, de Swart, 2003
Overige overwegingen
De logopedist kan zelf de volgorde van de taken kiezen. Het gaat niet om het
bereiken van een normale prestatie, maar om de mate waarin de spreekkwaliteit
te stimuleren en de patiënt te cuen is. Om de mate van resulta at te kunnen
weergeven stelt de werkgroep een vierpuntschaal voor:
– 0 = niet te cuen;
– 1 = enigszins te cuen;
– 2 = makkelijk te cuen; en
– 3 = patiënt kan zichzelf (na uitleg) cuen.
Zie het scoreformulier in Bijlage 4.
73