Logopedie bij de ziekte van Parkinson - Logopedie.nl

Dysartrie en communicatie
Overige overwegingen
Om efficiënt te kunnen werken zou de diagnostiek beperkt kunnen blijven tot
de relevante observaties en metingen. De beschikbare tijd van zowel de logopedist
als de patiënt zou vooral besteed moeten worden aan de behandeling.
Aanbeveling 5
Het is aan te bevelen het klinisch dysartrieonderzoek bij patiënten met de
idiopatische ziekte van Parkinson te beperken tot:
a het beoordelen van het spontane of ongestimuleerde spreken; en
b het beoordelen van de stimuleerbaarheid van de diverse spraakkenmerken
met behulp van enkele maximale prestatietests.
Vraag 6
Op welke manier kan het spontane spreken van een parkinsonpatiënt het beste
worden onderzocht?
Samenvatting van de literatuur
Het ongestimuleerde spreken van een parkinsonpatiënt kan het best worden
beoordeeld tijdens het spontane spreken, onder meer tijdens de anamnese.
Voor het beoordelen van het ongestimuleerde spreken kunnen de internationaal
beschreven dysartriekenmerken worden aangehouden (46;145-147),
namelijk: ademhaling, stem (kwaliteit, luidheid en toonhoogte), articulatievaardigheid,
resonantie en prosodie (intonatie en spreektempo). Voor de wijze
van registreren wordt verwezen naar Bijlage 5.
Conclusie
Niveau 4 Het spontane spreken van een parkinsonpatiënt kan aan de hand
van de voor alle dysartrieën gebruikte spraakkenmerken worden
beoordeeld, namelijk ademhaling, stem, articulatievaardigheid,
resonantie en prosodie.
D Darley, 1975, Lambert, 2003
Overige overwegingen
De kwaliteit van de ademhaling, fonatie, articulatievaardigheid, resonantie
en prosodie kunnen door de logopedist subjectief worden beoordeeld op een
vierpuntsschaal, die ook wordt gebruikt bij andere subjectieve observaties
(148;149):
– 0 = zeer ernstig afwijkend;
– 1 = duidelijk afwijkend;
– 2 = licht afwijkend of twijfel;
– 3 = normaal.
69