Statistisch en demografisch verslag 2010 - Centrum voor gelijkheid ...

Inlichtingen over deze uitgeprocedeerde asielzoekers zijn niet waardeloos maar wel heel
verspreid en ze hebben enkel op een beperkt deel van de bewuste bevolking betrekking. Bij
gebrek aan een globale opvolging weten we uiteindelijk dus amper waar ze terechtkomen.
Over de gedwongen verwijdering bijvoorbeeld weten we al iets meer omdat die per definitie
sterk door de administratie wordt omkaderd. Zo beschikken we over gegevens waaruit blijkt
dat de omvang van de gedwongen verwijderingen van ex-asielaanvragers relatief beperkt is,
t.o.v. de omvang van het aantal asielaanvragers van wie de aanvraag werd verworpen. Bij de
gedwongen verwijderingen van ex-asielaanvragers gaat het jaarlijks om niet meer dan 1.000
tot 2.000 personen, terwijl jaarlijks 15.000 tot 20.000 personen hun aanvraag wordt
verworpen. Het berekenen van een statistische indicator van de gedwongen verwijderingen is
moeilijk omdat de bevolking die aan het risico is blootgesteld niet kan worden berekend (we
kennen de omvang van de vrijwillige terugkeerders die niet omkaderd worden niet). We
kunnen evenwel een poging doen om een percentage te berekenen dat het aantal
verwijderingen met het aantal negatieve eindbeslissingen in verband brengt. Dit percentage is
vertekend; we weten immers niet exact hoeveel personen vrijwillig en zonder begeleiding
terugkeren en tussen de negatieve beslissing en de verwijdering zit er soms veel tijd (zij die
het ene jaar worden verwijderd zijn vaak diegene die de vorige jaren worden afgewezen).
Toch kunnen we bij gebrek aan gegevens niet verder gaan. Om deze bias te beperken, hebben
we het percentage over de 5 laatste jaren berekend. Dit bedraagt zo’n 11,6 %, wat betekent dat
met deze dwangmaatregelen niet meer dan ongeveer 11,6 % van de uitgeprocedeerden tijdens
de laatste 5 jaar kon worden verwijderd. De evolutie van dit percentage is moeilijk op te
volgen, het aantal verwijderingen van ex-asielzoekers evolueert immers van jaar tot jaar
willekeurig. De verwijderingvoorwaarden zijn duidelijker. De meeste personen verbleven op
het ogenblik van de verwijdering in het land (er is dus sprake van een repatriëring). Personen
wiens aanvraag aan de grens wordt onderzocht en verworpen, en die vervolgens worden
teruggestuurd zijn niet zo hoog, ook al krijgt dit soort gevallen vaak veel aandacht. (Figuur
3.22).
De problematiek van de verwijdering van uitgeprocedeerde asielzoekers ligt gevoelig. Toch
gaat het bij die verwijderingen om niet meer dan 1.000 tot 2.000 personen per jaar, ze zijn dus
niet relevant voor het globale lot van de uitgeprocedeerden die tussen de 15.000 en 20.000
personen uitmaken per jaar. Om daar dieper op in te gaan moet een meer algemene
statistische monitoring van de uitgeprocedeerde asielaanvragers worden ingevoerd. Ondanks
de moeilijkheden, zou men de geregulariseerden op basis van het uitreiken van een
verblijfsbewijs kunnen identificeren. (Perrin en Poulain, 2006b). Of meer in het algemeen,
zou men statistische tools kunnen ontwikkelen waarmee men zou kunnen opvolgen wat er van
de verschillende cohorten asielaanvragers wordt.
99