Statistisch en demografisch verslag 2010 - Centrum voor gelijkheid ...

Het lijkt er op dat de intercepties van bepaalde nationaliteitengroepen verbonden zijn met het
totale aantal intercepties. De kruising van de nationaliteit variabele met de variabele over de
gevolgen van een interceptie laat ons toe om een diepgaandere analyse uit te voeren.
In 2010 stellen we bij bepaalde nationaliteiten vast dat 40 tot 60 % van de intercepties
aanleiding geven tot een directe repatriëring (Figuur 7.10). Het gaat om Roemenen, Bulgaren,
Albanezen en Brazilianen (deze vier nationaliteiten zijn goed voor 71 % van de
repatriëringen). Opvallend is dat het aantal repatriëringen van Polen in 2010 tot quasi nul is
herleid (er is slechts één geval bekend), terwijl tussen 2006 en 2008 minstens de helft van de
geïntercepteerde Polen onmiddellijk werd gerepatrieerd. De opheffing in mei 2009 van de
overgangsmaatregelen om de toegang tot de arbeidsmarkt te beperken, zou deze evolutie
kunnen verklaren. De vraag is nu of we eenzelfde evolutie zullen zien bij de Roemenen en de
Bulgaren. Verder wordt 15 % van de derdelanders (Albanezen niet meegerekend) na een
interceptie gerepatrieerd. Deze vaststelling wordt verklaard door het relatief groot aandeel van
repatriëringen bij de Turken (23 %) en Oekraïners (22,5 %).
Naast deze groepen die een grotere kans op directe repatriëring hebben, stellen we bij de
andere nationaliteiten vast dat minstens 90 % van de intercepties aanleiding geven tot de
afgifte van een BGV of tot opsluiting. Het aandeel personen dat na een interceptie in een
gesloten centrum belandt, verschilt sterk naargelang de herkomst. Zo worden 60 % van de
Nigerianen, 47 % van de Congolezen en 32 % van de andere onderdanen uit Sub-Saharisch
Afrika na een interceptie in een gesloten centrum opgesloten (Figuur 7.10). Bij Indiërs is dat
aandeel kleiner (29 %), net als dat het geval is voor staatlozen en personen met een
onbepaalde nationaliteit (26 %), of voor Irakezen (18 %). Bij Pakistani, Algerijnen,
Marokkanen en EU-burgers (met uitzondering van Bulgaren en Roemenen) gaat het slechts
om 10 %. Vaak krijgen onderdanen uit deze landen een BGV, wanneer ze niet worden
opgesloten.
Deze cijfers tonen aan dat de waarschijnlijkheid om te worden gerepatrieerd heel erg
verschilt naar gelang de nationaliteit. Het lage peil van de onmiddellijke repatriëringen van
de laatste jaren, kan verklaard worden door de evolutie in de administratieve situatie van de
nieuwe Europese burgers, maar ook door mogelijke problemen bij de verwijderingen. Om te
beginnen moet aan een aantal voorwaarden voldaan zijn om, praktisch gezien, een
repatriëring te organiseren. Bovendien vergemakkelijkt het bestaan van samenwerking- en
overnameovereenkomsten de procedure met het oog op een verwijdering aanzienlijk, terwijl
het gebrek aan dergelijke overeenkomsten (of het gebrek aan samenwerking vanwege de
overheden van het land van bestemming) een grote rem kan zetten op de mogelijkheden om
tot repatriëring over te gaan. Tot slot is de medewerking van de geïntercepteerde vreemdeling
voor een deel bepalend voor de mogelijkheid om de betrokkene onmiddellijk te repatriëren,
of voor de noodzaak om hem op te sluiten en voor de mogelijkheid om de beslissing tot
verwijdering ook echt uit te voeren (een ingezetene van een land in de nabijheid of een land
waarvan de burgers niet aan een visumplicht zijn onderworpen, kan gemakkelijker
aanvaarden om te vertrekken, wetende dat hij gemakkelijk zal kunnen terugkomen).
190