Statistisch en demografisch verslag 2010 - Centrum voor gelijkheid ...

Zoals we hierboven
al hebben
opgemerkt, kunnen de repatriëring volgens twee hoofdvormen
onderscheiden worden: na aanhouding van een vreemdeling die over de nodige documenten
beschikt om onmiddellijk te worden gerepatrieerd, of repatriëringen waarbij nog
enkele
dossierelementen moeten worden onderzocht. Sinds 2004 is het aantal
repatriëringen dat
onmiddellijk kan worden uitgevoerd, sterk afgenomen. Een
verklaring
hiervoor zijn de
nieuwe toetredingen tot de EU, waardoor er minder repatriëringen plaatsvinden van deze
nieuwe EU-burgers. Sinds 2009 moeten
er in het kader van repatriëringen almaar meer
dossierelementen worden onderzocht 107 en neemt het aantal onmiddellijk
ke repatriëringen af
(figuur 7.5). Dit toont aan dat de Belgische overheid
het almaar
moeilijker
heeft om bepaalde
vreemdelingen te repatriëren.
Figuur 7.5 Evolutie van het totale aantal directe repatriëringen na een interceptie en het aantal
repatriëringen vanuit een gesloten centrum
of een gevangenis, 2000-2010
Bron: Dienst Vreemdelingenzakenn
De laatste vorm van verwijdering is die van vreemdelingen in onwettig verblijf die beslissen
om het land vrijwillig te verlaten en die beroep doen op de
programma's voor begeleide
vrijwillige terugkeer. Terwijl het aantal gevallen van vrijwillige begeleide terugkeer in de
jaren 1990 een zekere stijgingg zag, bleef
deze vorm
van begeleide terugkeer tijdens de eerste
helft van de jaren 2000 stabiel: tussen 3.000 en 3.700 vreemdelingen keerden vrijwillig terug.
Tijdens de tweedee helft van de jaren 2000 daalde
het aantal
vreemdelingen dat vrijwillig
terugkeerde opnieuw. Tussen 2006 en 2009 werden er jaarlijks tussen 2.600 en 2.810 gevallen
van vrijwillige terugkeer geteld. Opvallend is de stijging die we zien in
2010, waar 3.094
vreemdelingen vrijwillig terugkeerden (figuur 7.6).
107 Bij deze dossierelementen kan het gaan om de controle van de identiteit of van het herkomstland van de
vreemdeling of om de aanvraag van een laissez-passer aan de overheden van
het land van herkomst.
185