Statistisch en demografisch verslag 2010 - Centrum voor gelijkheid ...

Tabel 3.1. Aantal asielaanvragen
naargelangg de gekozen
indicator, 2008-20100
Bronnen: DVZ en Eurostat
Hoe moeten we
uiteenlopend…
de evoluties uit het
verleden
interpreteren? De analyses zijn sterk
Tot in 1973 en gedeeltelijk nog tot in 1989 werden asielaanvragen vooral, om niet te
zeggen
volledig, gezien als het gevolg van politieke instabiliteit in bepaalde regio’s van de
wereld,
wat tot een migratie heeft geleid die toen nog onder de intussen verouderde term ‘politieke
migratie’ bekend stond.
De stroom asielaanvragen blijft nog altijd gedeeltelijk het gevolg van
de instabiliteit in
bepaalde regio’s op
aarde, maar toch wint
het idee terrein dat een deel van de personenn die om
internationale bescherming verzoekt, een
asielverzoek indient om de vanaf 1973 in
Europa
ingevoerde restrictieve immigratieregels
te omzeilen, zonder dat hun persoonlijke situatie aan
de asielcriteria van
het Verdrag van Genève uit 1951 en het protocol van New York uit 1967
beantwoordt.
Met de officiële sluiting van de grenzen voor arbeidsimmigratie
in 1974 en
de stijgingg van het
aantal asielaanvragen vanaf 1989, worden
de analyse-elementenn relatief radicaal omgegooid.
Van 1945 tot 1973 bestond de hoofdopdracht van
de opvangstaten er immers niet in een
onderscheid te maken tussen de echte vluchtelingen
en de personen die oneigenlijk het statuut
trachtten
te bekomen. In die periodee ging het
voornamelijk om het opvangen van
vluchtelingen na de
chaos van
de tweede wereldoorlog en het opvangen van vluchtelingen uit
het Oostblok. De politieke immigratie werd toen niet als bedreigend ervaren, wel integendeel.
Het ging meestal
om een weinig ‘zichtbare’ Europese migratie. Bovendien werd er
arbeidsmigratie door mogelijk gemaakt, die welkom was en waardoor de ‘politieke
immigranten’ als een positieve steun werden beschouwd.
In die tijd was het zelfs
waarschijnlijk om
als ‘politieke vluchteling’ niet het statuut vluchteling op te eisen,
aangezien een verblijf vaak mogelijk was zonder dat statuut van vluchteling. In de loop van
de jaren
1990 ruimt de notie
van de politieke vluchteling die na de tweede wereldoorlog
gedurende een dertig jaar bleef bestaan plaats voor de figuur van de asielzoeker. Terwijl de
vluchteling nog een positief imago had met duidelijk politieke motieven
voor de migratie,
wordt de asielaanvrager een
‘twijfelachtig figuur’ met beweegredenenn waarbij heel wat
vragen worden gesteld.
Deze omkering in de perceptie van de asielaanvrager leidt tot twijfel over de zin die
aan de
cijfers inzake asielaanvraag moeten worden gegeven.
Eerst en
vooral zou
elke asielaanvraag uiteraard als het gevolg van de instabiliteit in de wereld
moeten worden gezien. Net zoals arbeids-, studenten- of huwelijksmigraties, is asielmigratie
geglobaliseerd, ook
al zijn het de Europeanen die de hoofdrol
spelen bij
de opeenvolgende
75