Statistisch en demografisch verslag 2010 - Centrum voor gelijkheid ...

om een Belgische ouder die het kind niet meteen heeft erkend. De tweede wettelijke categorie
is gebaseerd op artikel 11, paragrafen 1 en 2 uit het Wetboek van de Belgische Nationaliteit,
dat bepaalt dat kinderen die in België geboren worden uit een ouder of adoptant die zelf in
België is geboren, automatisch de Belgische nationaliteit krijgen. Omdat beide bepalingen de
automatische toekenning van de Belgische nationaliteit bij geboorte opleggen en omdat de
aantallen in die twee wettelijke categorieën sterk verschillen tussen de statistieken van de
ADSEI en die van de Kamer van Volksvertegenwoordigers, worden beide groepen
afzonderlijk geanalyseerd (Tabel 5.1).
De wetswijzigingen hebben een grote invloed gehad op het aantal verkrijgingen en
toekenningen van de nationaliteit. Zo valt de piek van 1985 samen met de wetswijziging in
1984 van de toekenningsvoorwaarden van de nationaliteit bij de geboorte, voor kinderen met
een Belgische moeder. De uitschieter in 1992 (Figuur 5.1) komt overeen met de wijziging van
het wetboek in 1991 waardoor kinderen van de derde generatie de Belgische nationaliteit
toegekend werd. Dat jaar waren er 28.762 nationaliteitswijzigingen, goed voor 61,6%. Dit was
het gevolg van kinderen die in België geboren werden uit ouders die eveneens in België zijn
geboren.
Door de hervorming van het nationaliteitsrecht nam bovendien ook het jaarlijkse aantal
verkrijgingen en toekenningen van de nationaliteit op langere termijn toe. Zo is de verkrijging
van de nationaliteit door nationaliteitsverklaring de belangrijkste reden voor
nationaliteitsverwerving geworden na de invoering ervan in 1991. De hervorming in 2006
verklaart in grote mate de stijging na 1991. De wijziging in het Wetboek van de Belgische
Nationaliteit in 1999 heeft de procedure voor verkrijging door nationaliteitsverklaring
vereenvoudigd en geharmoniseerd. Die methode is snel de belangrijkste aanleiding voor
nationaliteitsverwerving geworden. De afgelopen tien jaar was ze goed voor 37% van de
nationaliteitswijzigingen. Een rechtstreeks gevolg van die evolutie is dat de toekenning als
gezamenlijk gevolg van een akte van verkrijging (aan een minderjarig kind waarvan een
ouder Belg is geworden) in de jaren 2000 de tweede meest gebruikte procedure is geworden
om de Belgische nationaliteit te bekomen (een kwart van de nieuwe Belgen in het voorbije
decennium maakte er gebruik van). De gegevens wijzen ook op een geleidelijke daling van
het aantal naturalisaties tijdens de voorbije 10 jaar. In 2010 bereikte de procedure een
laagtepunt, met nog maar 3.836 dossiers. Zo is die procedure intussen de derde methode om
de Belgische nationaliteit te verwerven, terwijl van 1994 tot 1999 het merendeel nog voor
naturalisatie koos. We moeten ook nog onderstrepen dat de voorbije jaren het aantal
nationaliteitsverwervingen van buitenlandse partners van Belgen is toegenomen. Sinds 2009
is deze vorm van nationaliteitsverwerving belangrijker dan naturalisatie. Als we die analyse
doortrekken voor het hele voorbije decennium, stellen we vast dat deze procedure de vierde
plaats inneemt van de procedures om de Belgische nationaliteit te verwerven (11% van de
nieuwe Belgen sinds 2000).
136