Statistisch en demografisch verslag 2010 - Centrum voor gelijkheid ...

De schattingsmethodes op basis van een multiplicator: deze methodes die zeker niet de
meest courante zijn, gaan uit van het bestaan van een vaste verhouding tussen een
bekende informatie (het aantal geïntercepteerde vreemdelingen dat hier onwettig
verblijft) en een gezochte informatie (het aantal vreemdelingen dat hier onwettig
verblijft). De taak van de schatter is dus om deze multiplicatorfactor te vinden, wat
jammer genoeg uiterst moeilijk is, ook al lijken de voorbeelden relevant. Zo is er
onder meer het gebruik van gegevens over de geboorte van kinderen van ouders die
hier onwettig verblijven of het aantal overlijdens van vreemdelingen die hier onwettig
verblijvan (Delaunay en Tapinos, 1998). Ondanks de moeilijkheden kunnen we in
beide gevallen proberen een beredeneerde schatting van de totale populatie in
onregelmatig verblijf te maken, op basis van de geregistreerde sterfgevallen en
geboortes van personen in onwettig verblijf, na bepaalde hypothesen betreffende de
leeftijdstructuur en de vruchtbaarheid- en mortaliteitniveaus voorop te hebben gesteld.
De methodes op basis van een enquête: enquêtes kunnen worden gebruikt om de
omvang te schatten van de populatie die hier onwettig verblijft. Ook hier zit de
moeilijkheid eerst en vooral in de betrouwbaarheid van de antwoorden over het
onderwerp maar ook in de dekking van de populatie. In een tweede fase is er het
probleem van de extrapolatie van de resultaten naar het niveau van het land, terwijl de
stalen vaak beperkt zijn en in het beste geval representatief voor een specifieke
plaatselijke situatie.
De ‘capture-recapture’ methodes: de toepassing van deze methodes is afgeleid van de
biologie van de populaties, waar ze worden gebruikt om dierenpopulaties te
berekenen. In het geval van de dierlijke populaties organiseert men een gedeeltelijke
registratie van de populatie op verschillende data waarbij elk geteld individu telkens
duidelijk wordt geïdentificeerd (door de dieren van een ring te voorzien). Men telt het
aantal keren dat elk individu werd geteld. Zo kan men met de hulp van een parameter
de omvang van de totale populatie schatten. 97 Statistisch gezien zijn deze methodes de
meest bevredigende. Bepaalde onderliggende hypothesen moeten aandachtig worden
onderzocht. De registratie moet zorgvuldig gebeuren en vooral de kans dat elk
individu wordt ‘gevat’ moet gelijk zijn. Bij deze hypotheses moet men er rekening
mee houden dat bepaalde individuen makkelijker dreigen te worden geregistreerd,
ondervraagd of opgepakt dan andere (vooral wanneer men, zoals vaak gebeurt, werkt
met cijfermateriaal op basis van politieregistraties).
De methodes op basis van de resultaten van regularisatiecampagnes: in de landen die
regularisatiecampagnes organiseren, worden deze gegevens gebruikt om de populatie
die er onwettig verblijft te schatten. Een van de moeilijkheden hierbij is dat er meestal
criteria voor regularisatie worden ingeschreven, die de onderzochte populatie beperkt.
97 Michael Jandl (2004) geeft een voorbeeld ter illustratie van de methode: "Stel dat we het aantal vissen in een
vijver willen schatten. Om te beginnen vangen we 1.000 vissen, we markeren ze en gooien ze dan weer in het
water. Vervolgens vangen we nog eens 1.000 vissen die we onderzoeken. Indien er daarvan 100 zijn
gemarkeerd, dan komt 10% van dit lot met 1.000 vissen overeen, we mogen er dus vanuit gaan dat er in de vijver
10.000 vissen zijn."
176