View/Open - BORA - Universitetet i Bergen

og kjem ikkje til syne innan formidlingspedagogikken som stod fram som den viktigaste form
for undervisning i fyste halvdel av 1900 talet. Som eg har peikt på tidlegare viser skulebygga i
denne oppgåva stor variasjon og det kan vere interessant å sjå litt nærare på om dei ulike
måtane å organisere klasseromma på kan stimulere sansane slik læringsstilane uttrykker.
Dei typiske auditorieskulane som Rothaugen og Landås har ofte ei enkel utforming med
nøytral og passiv veggfarge og rektangulær form. Slike klasserom tek godt vare på den
auditive sansen då enkle rom skaper konsentrasjon rundt samtalen og kunnskapsformidlinga
kjem i fokus. Dette stemmer også bra overeins med den formidlande pedagogikken som i
hovudsak har blitt praktisert ved skulane Rothaugen og Landås. Eit slik uttrykk tek mindre
omsyn til den visuelle stimuleringa og gjev ikkje rom for kroppsleg utfalding.
Undervisningsaktivitetar knytt til desse sansane var heller ikkje så aktuelt å drive med då
intellektet kom i fyste rekke innanfor denne læringsteorien. Dei same undervisningsromma vil
i dag skape avgrensingar i høve det pedagogiske arbeidet då andre krav vert stilt i vår tids
læreplan. På same tid kompenserar begge desse skuleanlegga ved å ha meir fleksible areal
som kan nyttast når det vert aktuelt å inkludere fleire sansar i lærearbeidet. Organiseringa av
romma påpeikar at skapande arbeid ikkje var like framtredande tidlegare i hundreåret. Denne
sansen vert ikkje like godt stimulert i ”monokrome og sterile” rom, då inspirasjon og
skapeevne vert forløyst i kreative omgivnader. Dette vert uttrykt i artikkelen om Steinerskulen
i Stavanger der elevane uttalte at undervisningslokala inspirerte dei i arbeidet. På den
måten kan vi sjå Steiner-skulen som ein motsetnad då deira interiør tek vare på alle dei
sansane som er aktuelle i læreprosessen. Dei har rom tilpassa kroppsleg utfalding, kreative og
originale løysingar som fremmar det skapande menneske og fargar, former og utsmykking
som er valt med tanke på elevens modning og visuelle behov. Den same heilskaplege
tankegangen og den medvitne variasjonen er ikkje like mykje framheva innan offentlege
skulebygg. Utforminga av Loddefjord skule viser på si side at utviklinga har tatt ei ny
vending, og sanselege uttrykk får meir merksemd. Her møter ein eit meir allsidig interiør som
viser teikn til at undervisningsmetodar retta mot kreative skapande aktivitetar, der rørsle og
leik har fått innpass i skulen. Etter at skulen er bygd om kan vi spore klasserom i varierte
storleikar, noko som gjer at ein kan ta i bruk det rommet som høver til det aktuelle
pedagogiske arbeidet. Dei små avgrensa krokane egner seg godt til å lytte og samtale, medan
store areal kan gje rom for fysisk utfalding. Variasjon i det visuelle uttrykket skaper spenning
og kontrast som kan motivere og inspirere elevane i kreativt arbeid. Den nye skulen på
Apeltun kan seiast å ha eit meir medvite fokus på dei estetiske verkemiddela og sansanes
95