türkiye işgücü piyasasının esnekliği ve esnek ... - Türkiye İş Kurumu

haftalık çalışma ortalama 45 saatlik süre aşılmayacaktır. 129Yasada öngörülen günlük azamî 11 saatlik süre işçiyi korumak amacıylagetirildiğinden, yoğunlaştırılmış iş haftasında da hiçbir şekilde 11 saatin üzerindegünlük çalışma süresi yapılamaz. Bu süre mutlak azamî süre olarak anlaşılmalıdır.Bu nedenle, 11 saatin üzerine ayrıca fazla çalışma yaptırılamaz; başka bir anlatımla,fazla çalışmalarla 11 saati aşan bir günlük çalışma süresi öngörülemez. 130İşletmelerde iş yoğunluluğuna bağlı olarak veya benzeri nedenlerleyoğunlaştırılmış çalışma haftalarının çalışma süresinin arttırılması esasına bağlıolarak uygulanması halinde iş yoğunluğunun bitimini müteakip denkleştirilmiş haftauygulamasına geçilmesi gerekmektedir. Bu durumda işverene iki aylık birdenkleştirme süresi tanınmıştır. Bu süre toplu iş sözleşmeleriyle dört aya kadaruzatılabilir (İşK. m.63). Denkleştirilmiş çalışma haftasına geçilmesindeki amaçyoğunlaştırılmış çalışma haftaları sonucunda aşılan normal haftalık çalışma süresinin45 saat ortalamasına getirilmesidir.İki aylık veya dört aylık denkleştirme dönemi bir defaya mahsus değildir. İkiaylık denkleştirme dönemi bittikten sonra, araya bir fasıla kısa da olsa girebilir veondan sonra yine bir iki aylık denkleştirme dönemi, ondan sonra tekrar birdenkleştirme dönemi uygulamak mümkündür. Bunların aynı takvim yılı içindeolması da şart değildir. Aksini kabul etmek, esnekleşmeyi sağlamakla ulaşılmakistenilen amaca da aykırıdır. Her bir denkleştirme döneminde, ortalama çalışmasüresinin 45 saati aşmaması gerekir. Eğer aşmışsa, karşılığı fazla çalışma ücretiolarak ödenecektir. Yıl içinde birkaç defa 2 ya da 4’er aylık denkleştirme129 Ulucan, Devrim; “4857 Sayılı Kanuna Göre İş Sözleşmesi Türleri”, Yeni İş Yasası, TürkiyeToprak, Seramik, Çimento ve Cam Sanayi İşverenleri Sendikası, İstanbul, 2003, s.63102130 Eyrenci, Öner; “4857 Sayılı İş Kanunu İle Getirilen Yeni Düzenlemeler Genel Bir Değerlendirme”,Legal İş Hukuku ve Sosyal Güvenlik Hukuku Dergisi, Sayı:1, 2004, s.16-17