MAĆICY SERBSKEJE 1895

„,,Pře žane njeje mi tak žel,:,: dyžli přez najmłódše, :,:kiž w kupjelčičcy sydaše,kiž w kolebčičcy lĕhaše,z čeŕwjenym jabłučkom hraješe.““Mythiske bytosće łužiskich Serbow. 15(Muka:)„„Njech woni pčecy tam wołaju,:,: to wšak hinak wjac’ njebudźe.““ :,:Wódny muž domoj bĕžeše,wšĕ dźĕći pčed młón pčiwjeze,tam wokoło młóna skakaše.We swojej módrej kholowcy,we swojej čeŕwjenej štrympicy,so žałostnje pódla roćeše.Sydym synkam wšĕm hłojčki zwotwijaa na dworje je rozmjeta,sam za durje so wobjesy.Joho žona z hłosom wołaše:,,Wo žane njeje mi tak žel...“ atd.*)Podobnu čĕsku powĕsć wobdźĕła K. J. Erben w pĕsni „Vodník“(Kytice). Wódny muž sćahny holčku, jako šaty płokaše, do wody,sčini ju ze swojej žonu a mĕješe z njeju dźĕćo. Wódna žónkapřeco płakaše, žedźeše za słónčnym swĕtłom a žadaše sebi, soz maćerju rozžohnować. Wódny muž ji dowoli na zemju dóńć, tolapřikaza ji, zo njesmĕ na swĕće nikoho wobjeć a zo so dyrbi před wječornympřebijenjom („klekáním“) wróćić. Tola mać ju njepušći.Wódny muž w nocy wokoło khĕže skakaše a prošeše žonu, zo byjemu přišła wječeŕ zwarić, potom zo by jemu přišła łožo pósłać,skónčnje zo by napojiła płakace dźĕćatko. Tola mać ju njepušći— a rano namakaštej na prozy dźĕćatko z wottorhnjenejhłojčku. — W słowjenskej powĕsći přiwjazuje k sebi žonu, kotružbĕ na swĕt pušćił, na rjećaz. Žona pak so wot rjećazawotwjaza; wódny muž potom po nju přibĕža, tola hdyž njechašeso z nim wróćić, mori doma jeje dźĕći.**) — Tež w jenej šwedskejbajcy wróći so holčka, kiž bĕ 15 lĕt pola „hafsfru“ (móŕskeježony) była, zaso na swĕt. „Hafsfru“ na nju 7 lĕt čakaše; potom*) Podobne zakónčenje ma Schulenburg. — Sreznewskeho pĕseń jedospołny přełožk Smolerjoweje.**) Máchal 145. — W druhej powĕsći (Erben, Vybrané báje 48) bĕsam bjezdźak žonu domoj donjesł. Žona jeho často sćeleše domoj z korbomsmjeći (přetož smjeće z khĕže wódneho muža so na złoto přewobroćeju).„Njewotpočuj po puću, hewak budu wołać“, přikazowaše jemu wona přeco.Jónu wudźĕła wona swoju podobu wot słomy, sama pak so syny do korba.Jako wódny muž, kotremuž bĕ korb ćežki, chcyše wotpočnyć, wołaše: „Wšakće ja widźu.“ Tuž wódny muž zaso dale dźĕše a korb kaž přeco woteda.Doma pak wuhlada mĕsto swojeje žony jenož słomjanu podobu.