MAĆICY SERBSKEJE 1895

144 Adolf Černý:zwotkel je pjenjezy wzała. Zhoniwši to wot jeje dźĕći, kotrežjemu dołžne pjenjezy přinjesechu, wza na so wječor kruwjacukožu z rohomaj a wopušu, dźĕše k wudowje a rjekny, zo dyrbijemu te pjenjezy dać, přetož wón je čert a jemu te pjenjezysłušeju. Jako jemu wona njechaše pjenjezy dać, rjekny, zo přińdźena druhi dźeń zaso. Před wječorom druheho dnja přińdźe k wudowjepućowaŕ, ze zelenej drastu rjenje zwoblekany, a sebi nócnuhospodu wuprosy. Wudowa jeho połoži za helu. Jako pak skupymłyńk we swojim přewoblečenju přińdźe a praješe, zo je čert,wuskoći cuzbnik a rjekny: „Ty sy čert a ja tež. Wohladajmoj,štó wot naju je mócniši.“ Storhny jemu kruwjacu kožu, roztorhaju kaž papjeru a wuleći z młyńkom přez wuheń. Nĕšto krjepkowkrwĕ bĕ widźeć, dale ničo. (Schulenb., W. Volkssag. 190.)Tola wosebje wotnoša čert toho, kiž křiwje při saha a so pódlaz jeho mjenom zaroća. Powĕsće, sem słušace, maju wosebjedwoji podłožk: pak jednaju wo maćeri-mordaŕcy, kotraž so zaroća,zo je čestna — pak wo buru, kiž wo pólnej (wjesnej) mjezywopaki přisaha. Prĕńši podłožk ma slĕdowaca ludowa pĕsń a powĕsć„Włosančki“.189. Helska reja.Hnał je wowčeŕ wowcy wonna tu pastwu zelenu.Na pastwu wón popřihnał,słyšał dźĕćo płakaći.,,Moje lube dźĕćatko,słyšu drje će, njewidźu.“„„Ja tu w starej wjerbje sym,z hałozami přikryte.Wućehń mje, mój wowčerjo,njes do khĕže kwasneje.Moja mać ma dźensa kwasa je w wĕncu zelenym.““(Wón je wzał to dźĕćatko,njeseše jo kwasarjam.)„„Dobry wječor, kwasni hosćo,njewjesta je moja mać;