2011. urtea - Gernika-Lumoko Euskara Zerbitzua

D.B.H. eta BATXILERGOA
BIZITZA BERRI BAT
girada bakoitzarekin ezpain haietan musu bat itsasteko egarbera. Aulki honetantxe
gogoratzen ditut une haiek, eta nik bezalako gogorapenak dauzka,
buruan argi eta aratz, berrogeita hamar orain mende erdi nire aldamenean
egondako entzule bakoitzak.
Ama gutxiago agertzen zen etxetik, eta amaren arrakastarekin batera aita
ere aldatu zen, apurka-apurka baina etenik gabe. Barreak urriagotuz joan ziren,
guztiz desagertu eta iragan urruneko oroitzapen bat balira bezala gogoratzen
nituen aste gutxitara. Edozertarako gogoa eta interesa ere galdu zuen,
eta bere biologiako ikerketa eta lanek ez zuten aurrera egiten. Adjektibo bat
jartzekotan, etsipena. Amarengandik ez ezik, besteongandik ere isolatu zen
eta bere etxeko bulegoan itzalpetzen zen, gure presentziak kalte egingo balio
bezala. Orduan ere ez zuen eztabaidatzen, horretarako ere indarge, arbolen
kimu berriak bezain ahul. Izaera hits hori asteen joanean markatuagoa egin
zen, hasierako tristeziaren erroak iraganeko alaitasun-lurra are eta sendoago
zulatuz.
Ama hasieran ez zen neurri handian kezkatu. Etxean emandako ordu
bakanetan betiko poza eta izaera alaia mantentzen zuen, eta hala, etxean
eguna eta gaua batera bizi izan nituen, bateraezinak, ezinbestean. Gehiegizko
ditxa iluntasun hauskaitz eta irmo batekin parez pare. Elkar ikustean,
bazkarian zein solasaldi bakanetan, nabaria zen aitak gerora aitortuko zidana.
Irribarre bakezale hura bakezaleegia zen, ezpainak bustitzen zituen listua
distiratsuegia, sudurra tamaina egokiegikoa, azalaren zuritasuna irudikatu
dudan soinekoa baino zuriagoa, gorputzaren forma bera, eskuak, bularrak
zein hankak, ederkiegi diseinatuak, begien adierazkortasuna, brillua, kolorea
eta forma ere xarmangarriegiak. Perfektuegia zen, politegia, puruegia.
Jainkotiarregia.
Etsipena haserre xehe bilakatzen hasi zen, haserrea bere lana, biologo
arrakastatsua izan beharko zukeen haren lana, bertan behera gelditzeko
arrazoia infernuko begirada eta musu haiek ekarri baitzuten. Errementariaren
porrek, ibaiari esker, behin eta berriz inbidiaren torlojua iltzatuko
luketen konpasera, horrela handitzen sustraitzen zen bere amorrua. Niri hitz
egitean, barnean egun luzeetan sututako odola ur hotzetan epeltzen egiten
zituen ahalegin jasangaitzak.
Eta han nengoen ni, aitatxok noiz eztanda egin eta amorruaren berotasun
eta indarrez gorituriko ehun bat labana noiz aireratuko itxaroten. Itxaropen
gordina, deserosoa baina halabeharrezkoa. Lekuko bakarrak nire panpina
109