2011. urtea - Gernika-Lumoko Euskara Zerbitzua

GERNIKA-LUMO
10. Idazlan Koadernoa
Negua, udaberria eta, azkenean, hainbeste itxarondako uda! Zeloak alde
batera uzten saiatzen nintzen eta lortzen nuen askotan. Horrek asko laguntzen
zuen eta inoiz baino hobeto egoten ginen elkarrekin. Leku oso politetara eramaten
ninduen eta han egoten ginen belarretan etzanda elkarrekin gaua iritsi
arte, elkarri estu helduta. Gure bihotzek elkar maite zutela nabaritzen zen.
Oporretan joan beharra zuen gurasoekin, ez zitzaidan gustatzen Enaitz
gabe egon beharraren ideia hura, baina beno, izorratzea tokatzen zen. Oporretan
joan baino lehen elkarrekin pasatu genuen arratsalde bat. Berak beti
esaten zidan “aprobetxatu egun hau azkena izango balitz bezala”; hauek
ziren bere hitzak eta egun horretan ez nion kasurik egin, triste nengoen hurrengo
egunean joango zelako.
Joan zen, eta faltan botatzen nuen, bi aste bera gabe… buuuf!
Pi-pi! pi-pi! gogo gabe hartu nuen mugikorra; ama zela nekien eta ez neukan
inorekin hitz egiteko gogorik, baina erratu egin nintzen, Enaitz zen! Faltan
botatzen ninduela zioen eta deituko zidala gauean. Horrela izan zen, han
egon ginen biok hitz egiten, kokoloak ematen genuen.
Bost hilabete elkarrekin! Eta Enaitz kanpoan zegoen, baina ez zuen ahaztu
zer egun zen eta mugikorrak, “pi-pi” ! berriz jo zuen. Egunak poliki-poliki
aurrera zihoazen eta nik gero eta gogo handiagoak nituen berarekin egoteko,
faltan botatzen nuen.
Azkenean! Enaitz heldu zen, baina oso arraro sumatzen nuen, ez zen nire
Enaitz. Zerbait gertatzen zitzaion berak ezetz esan arren. Oso ondo ezagutzen
nuen eta ez zidan kontatu nahi. Baina beno, ez nion inportantzia handirik
eman; ez zen horrenbesterako izango. Egun batzuk igaro ziren eta Enaitzek
mezu bat bidali zidan ordenagailura, ireki nuen, eta… ezinezkoa zen! Momentu
horretan, bere hitzak etorri zitzaizkidan burura: “aprobetxatu egun hau
azkena izango balitz bezala”. Aprobetxatu egin behar nuen azkena baitzen,
nire barnetik zihoan olatua berriz apurtu zen eta negar malkoek bete zuten
nire aurpegia, ezin nion negarrari eutsi, nire bizitzan egindako negar gehien
egin nuen. Lagunak izatea erabaki genuen, baina nik oraindik maite nuen.
Hilabeteak igaro ziren eta gero eta txarrago geunden, ez genuen hitz egiten.
Nik edozer egiten nuen bere lagun izateko, baina berak ez zuen ezer egiten
bere aldetik, min eman nahi zidan eta ni ez nintzen konturatzen. Zapi bat
neraman begietan, ezin nuen kendu eta ez nintzen ezertaz ohartzen, gorro-
82