2011. urtea - Gernika-Lumoko Euskara Zerbitzua

D.B.H. eta BATXILERGOA
URDAIBAI, BEGIRADA BAT
Buruan dudana egitekoa hurrengoa da: lehenengo sarrera, orri batekoa
gutxi gorabehera. Helburu nagusia: egitekoa orri bat gutxiago izatea. Baina
ondoren bai, idazlanaren muina dator, lan honen bihotz eta arima, “la creme
de la creme”. Izan ere, aurten ez dut narrazioa erabiliko, deskripzioa baizik.
Horrela, nire logelatik ikus ditzakedan bi paisairen deskripzioak egingo ditut,
bi leihoetatik zehar: bat, Oka errekarena, eta bestea, Arteagako larreena.
Gainera, paisaia bakoitzari ikuspuntu desberdin bat emango diot. Izan ere,
paisaia bakoitza egun bateko aldi jakin batean isladatuko dut. Besterik gabe,
deskribitzen hasiko naiz.
Deskribatu nahi dudan lehen paisaia Oka ibaia eta honen inguruak dira.
Paisaia hau egunaren denbora tarte zehatz batean kokatzeko momentuan,
arazo bat izan dut. Izan ere, nire hasierako ideia, gauean deskribatzea
zen; horrela, izarrak eta inguruko herrien argiak Okan nola islatzen diren
adierazteko asmoz; baina modu honetara, gauak dakarren iluntasunak
ez zituen agerian utziko baso eta mendiak, hauek Urdaibairen ezaugarri
eta erakargarritasun nagusi izanik, gainera. Orduan, gaua eta argitasuna
konbinatzea otu zait, ilargi beteko gau bat.
Nire leihotik at begira nagoen gau honetan, benetan paisaia miresgarria
ikus dezaket. Paisaiaren erdian, erakarpen zentrala Oka ibaia, zabal eta bare
bere bidean aurrera, mantso baina geldiezin. Lehen esan bezala, hainbat argi
desberdin isladatuta ikus daitezke ibaian zehar, honen ur hotzetan flotatzen
ari balira bezala; bai argi naturalak, izarrak; bai artifizialak, etxebizitzenak
diren bezala. Baina errekaren eskumaldean, handi eta eder, ilargia islatzen
da, ikuskizunaren jaun eta jabe. Ikuskizun miragarri eta hipnotikoa.
Ibaiaren inguruan, ikuspegi honetan hain adierazgarriak diren padurak,
ibaiertzean zehar hedatuz, Oka bezain luze, baina zabalago. Urtearen aldi
batzuetan hainbat txori espezierentzat oasis gisa jokatzen dute, haien
migrazioan atseden hartzeko leku ezin aproposagoa izanik, baina orain
lasai daude, lasai eta hutsik. Gogoratzen ari naiz lehen, udako egun askotan,
arreba eta biok hara jaisten ginela karramarrotan, eta nahiz eta gutxitan ezer
harrapatzen genuen (eta harrapatzen genuenean gero askatu egiten genuen),
primeran pasatzen genuen.
Paisaian gorantz jarraiturik, hainbat herri txiki ikus daitezke, lerrokatuta
bezala, argizko bide bat eraikiz edo. Normalean eraikinek paisaia kaltetu
egiten dutela esango nuke, baina kasu honetan ez, ez dut inongo kalterik
75