2011. urtea - Gernika-Lumoko Euskara Zerbitzua

GERNIKA-LUMO
10. Idazlan Koadernoa
jarraitu zuten ibilbidea eta ontziko argien laguntzarekin gizon bat ikusi zuten,
lapatza bateko itsasertzean. Arineketan bertara hurbildu ziren, Kixki zen!
Koratiloa zeukan jantzita eta bizirik zegoela zirudien. Itsasertzetik oso gertu
zegoen, mareak herrestan ekarriko zuen nonbaitetik. Pello joan zen bere bila
eta ontzira igo zuen gizona denborarik galdu gabe. Bizirik zegoen, arnas eskasa
zuen baina bizirik zegoen! Ana Mari hainbeste poztu zen non ahoz -ahokoa
berak egin baitzion. Kixki bere onera etorri zen. Pede Pede!!!-esan zuen eta
begiak itxi zitzaizkion, erdi lo zegoen. Pello eta Pankrazi ere asko poztu ziren,
baina Pankrazi oso urduri jarri zen, non ote zegoen bere senarra
Eguna argitzen hasi zen eta eguraldi aparta zekarren, ortzia urdin ikusten
zen. Pellok Pederikoren bila jarraitu zuen minuturik galdu gabe. Imajinatu
ere ezin zezakeen Pello ez aurkitzea. Inguru horretan egon behar zuela
pentsatzen zuen, kosta ala kosta aurkitu behar zuela. Mareak behera ere
herrestan eramango zuen, lapatzatik gertu egon behar zuen derrigorrez. Ito
ez zen egingo, berak ere koratiloa zeraman soinean eta. Pederiko agertzen ez
bazen, familia gizajoa, Pankrazi koitadua. Asko sufritzen zegoen.
Handik gutxira Pellok garrasi egin zuen. Han zegoen Pede, han zegoen!!
Ikusten diat! Berrehun metro harantzago zegoen, mendebalderago. Bizkorbizkor
abiatu ziren bertara, laguna bizirik aurkitzeko itxaropen osoarekin.
Kixki ere itzartu zen, arropa lehorrak jantzita zituen jada eta zauri txikiak
sendatuta; ezer gertatu ez balitz bezala zegoen. Marinel biak Pederiko
salbatzera joan ziren. Pederiko haitz baten gainean zegoen, buruan zauri bat
zuela, bekokian hain zuzen, odol ugari zeukan aurpegian behera, itsasoko ur
gaziarekin nahastuta. Harri edo haitz baten aurka joko zuen halako batean.
Oso zurbil eta makal ematen zuen. Pellok pultsua hartu zion lagunari eta
oso ahula zuen bihotz taupada, baina bizirik zegoen. Bizirik zegok!, oihukatu
zuten Pellok eta Kixkik. Harrapaladan eraman zuten ontzira eta Pankrazi
pozez zoratzen jarri zen eta emozioaren emozioaz negarrez hasi zen. Ez zen
esnatu Pederiko. Oso gaizki zegoela zirudien, konortea galduta zuen, ez zuen
erantzuten; baina bizirik zegoen. Pankrazi eta Ana Marik gizon gaixoari
zauriak sendatzen zizkioten bitartean, herriranzko bidea hartu zuten
marinelek; eta portura heldu zirenerako, herriko beste marinel eta andere
guztiak bertan zeuden lagunei ongietorria emateko prest. Jada goiz argi zen,
goizeko zazpiak pasatxo izango ziren. Galdutako marinel biak bizirik eta
andereak irribarretsu ikusi zituztenean, kofradiko sirena jo zuten herritarrek.
Asko poztu ziren denak, oso alai ikusten ziren eta ontzitik zaurituak ateratzen
lagundu. Eskerrak azkenean ezer larria ez den gertatu!. Ikaraldian geratu da
dena- esan zuen emakume batek. Bai, eskerrak”- esan zuten beste batzuek.
116