2011. urtea - Gernika-Lumoko Euskara Zerbitzua

GERNIKA-LUMO
10. Idazlan Koadernoa
18 urte nituenetik nago hemen, baina bizitza osoa pasatu dela ematen
du. Garai hartan, institutuan nenbilen batxilergoko bigarren mailan. Neska
arrunta nintzen, denen laguna, arazorik gabea… orain arte. Institutuko klasea,
egia esan oso alaia zen, irribarreka geunden beti baina ikasi ere egiten
genuen. Bazegoen neska bat, Andrea, guztietatik ezberdinena zena. Akasdun
ikaslea zen, gizena. Bere akatsak ezkutatzeko besteenak ateratzen zituen.
Gure gelan bazen beste neska bat, denetatik ederrena, liluragarriena eta jatorra
guztiz. Mutilek gogoko zuten eta ikasketetan trebea zen bera. Maitane,
neska guztien inbidia zen. Andreak, beti kritikatzen zuen Maitane. Egia esan,
denentzako zeukan zerbait eta mutilen aurrean neskekin oso zirina zen.
Zorigaitz hura gertatu zen eguna malkoz beteta ikusten dut. 1992ko azaroaren
28a. Egun iluna, triste eta euritsua. Ostirala zen. Ohi bezala institututik
atera eta etxera bueltatu nintzen, lanak egin eta ordenagailuan ibiltzera.
Ordenagailua piztu eta Andrearen mezu bat jaso nuen: ‘Gaur 20:00etan
elkartu behar naiz zurekin, lan batzuk egiten lagundu behar didazu. Gasolindegi
zaharrean ikusiko dugu elkar.’
Gasolindegia herriko gunerik baztertuenean zegoen, industria-gunea hasten
zen tokian, eta oso arraroa egin zitzaidan leku hartan aurkitu behar izana.
Baina ni han joan nintzen nire motorrean, lasai- lasai. Heldu nintzenerako,
bertan zegoen Andrea, bere motor gorriarekin. Albora hurbildu eta nire motoa
ukitzen hasi zen era arraro batean, laztantzen egongo balitz bezala. Nik
harrituta jarraitzen nuen, eta zertan lagundu behar nion esan eta motorrean
bere atzetik joateko eskatu zidan. Kale ilun hartatik bide luzea egin ondoren,
herriko putzura heldu ginen. Nire begiak aurpegitik irteteko zorian zeuden.
Ez nuen ezer ulertzerik lortu putzura hurbildu ginen arte. Irudia kentzen
saiatu arren ezinezkoa da. Putzua izan zena, odol bihurtu zen. Maitane hila
zuen, ezin nuen ezer sinistu, negar egitea bakarrik otu zitzaidan. Andreak,
maltzurkeriaz beterik, ahoa ez zabaltzeko eskatzen zidan. Baina ezin nuen
hori egin, ezin nuen Maitane hil zuela inori esan gabe gelditu. Beraz, tapaukatik
heldu eta mehatxatu egin ostean putzura bota zuen apaingarri hura.
Ez nintzen egoeraren jabe, ez nekien zergatik niri tokatu behar zitzaidan
arazoaren erru guztia izatea. Neskak alde egin zuen eta egun hartatik ez dut
bera ikusi eta gogorik ere ez dut. Nik urduritasunak ia janda, poliziari deitzea
lortu nuen. Etorri zirenerako, jada, gaua zen eta ez zen batere erraza, begininia
handitu arren, gauzak fundamentuz ikustea. Dena aztertzen hasi ziren
baina nire motorra behatu zutenean hasi zen arazo guztia. Maitaneren odo-
52