2011. urtea - Gernika-Lumoko Euskara Zerbitzua

GERNIKA-LUMO
10. Idazlan Koadernoa
amaitu zuen ibilbidea, niri noiz iritsiko zain-edo. Pauso batzutara gelditu
nintzen, nekatuta guztiz, izerdi hotzean. Han begiratu zidan izaki jaioberri
hark, ilargiaren izpiek irudia zeharargi pasatzen zutela, eta irribarre hura
egin zidan. Eta irribarre egin nion.
Aita ere lasaiago zegoen, bere patua ezagutu eta aldagaitz ikusten duen gizakiaren
legez, etorkizuna segurutzat duenaren bakearen irudi. Egindakoaz
damuturik, agian. Ez nekien, eta ezingo nuen inoiz jakin. Atxiloa askatu olatu
zuriek, bits gazi hark, bustitzen zituen arroken gainean erori zen. Labarraren
ertzeraino joan nintzen. Enbidia gorriak margotu zituen, eta hurrengo olatuak
garbitu. Itsasoak ere tindu gorria hartu zuen, eta kaio batzuk bertaratu
ziren, jaki gozoaren gainean orbita zirkularrak eginez.
Atzera begiratu nuen eta belar artean ikusi nuen dama biluztu bat, akitua,
lehertua, begietan gorritasuna galdu eta marroi bihurtu ziren arte. Aurpegiera
nasaia zuen eta ile zapa luze batek estaltzen zituen inguruko belarrak.
Begiak itxi zituen eta besarkatu egin nuen. Epel zegoen. Bihotzaren taupadak
egonkorrak ziren, metronomoaren erregulartasunaren antzera. Gau osoan
ezer gertatu ez balitz bezala, han, ilargiaren argitasunpean.
Margotu dudan tela zatia egongelan zintzilikatuko dudalakoan nago, han
jotzen baitu eguzkiak gogotsuen. Alboan dudan bizilagunak poztasun aurpegiz
begiratzen du, albisteetako herioak eta maitemindutako bikoteak begiratzen
dituen bezalaxe, ni begiratzen nauen moduan. Egun hartakoa ez dut
gogoratu nahi, ez diot nire amari aitaren irudi hura aditzera eman nahi, unibertsitatean
edo kale izkinan ontasun garbi eta bihotz xamur hark hunkitu
zuten gizon harena. Orain amaren ile zuria daukat hatzamar artean, zaindu
ninduena zaintzen. Ez dut sekula ahaztuko oparitua izan zaidan bigarren bizitza
hau.
112