2011. urtea - Gernika-Lumoko Euskara Zerbitzua

D.B.H. eta BATXILERGOA
120 ORDU
- Atea ireki, polizia!!! -entzuten da nire etxeko atearen kanpoaldean.
Harrituta eta beldurtuta, ez dakit zer egin, ez dakit zergatik datorren polizia
nire etxera, ez dakit zer egiten duen polizia batek goizeko lauretan nire
etxean. Geldi geratzen naiz, baina kanpotik datozen zaratak gero eta handiagoak
dira. Atea kolpe batez irekitzean entzuten den soinu hori entzun eta
ez dakidan arrazoi batengatik ihesari ematen diot. Leihora joan eta behera
begiratzen dut. Lehenengo pisua denez, hiru metro baino ez direla izango
pentsatzen dut eta segituan salto egiten dut.
Korrika hasten naiz, baina polizietako batek tiro egin eta zauritu egiten
nau, ez da zauri larria, bala ez baita nire larruan sartu, baina, hala ere, erre
egiten dit eta min handia sentitzen dut. Poliziak, heltzerakoan hau esaten du
“ETAko kide den Jon Agirre Mendizabal, ihes egiten saiatu da, bidean pistola
batekin polizia bat jo eta tiro egin du; zorionez ez du inor larri zauritu,
baina poliziak behartuta, tiro bat egin behar izan du eta zauritu egin du”.
Beste polizia batek dena idatzi eta atxilotu egiten nau.
Ni harrituta geratu nintzen, ez nuen ezer ulertzen, argi zegoen polizia
haiek gezurretan zebiltzala. Ni ez nintzen ETAko kidea, ni idazle bat baino
ez nintzen. Nire bizitzan esku artean eduki dudan arma bakarra euskara izan
da, hori erabili izan baitut beti pentsatzen ditudan gauzak egiteko, baina horrek
ez zuen axola, guardia zibil haiek nire eskubideak lerro batean jarri eta
fusilatu egin baitzituzten.
4x4 berde hartan sartzean hasi zen 120 orduko iraupena zuen beldurrezko
pelikula hura. Ni nintzen protagonista, eta ez zeukan bukaera alaia edukitzeko
itxurarik.
Guardia zibilen koartelera heldu nintzenean, gela txiki eta ilun batean sartu
ninduten, bertan ez zegoen ezer ere; ez oherik, ez aulkirik, ezta argitasun
izpirik ere. Orduantxe konturatu nintzen ez nintzela inora joango beraiek
nahi zutena esaten ez banien. Baina, zer nahiko zuten galdetzen nion etengabe
nire buruari. Momentu hartara arte, ez ninduten jipoitu, ez kotxean, ezta
gela hartara sartzean, baina ondo nekien zer gertatuko zen; polizia haiek bost
egunez han egotera behartuko ninduten.
Lehenengo, polizia bat sartu eta nire lagunak non zeuden galdetu zidan.
Nik, ea zertaz hitz egiten ari zen galdetu nion eta, ezer egiteko aukera izan
baino lehen, aurpegian ukabilkada bat eman zidan; lurrean nengoela, beste
59