2011. urtea - Gernika-Lumoko Euskara Zerbitzua

D.B.H. eta BATXILERGOA
BIZITZA BERRI BAT
Kotxetik irten eta zelaia zeharkatu nuen. Kobazuloa zen argiztatutako
toki hura, eta bertan, lurrean zerraldo, norbait. Ohikoa baino zuriago, kolore
gabe eta unibertsitateko neska haren soineko berberaz. Hurbildu egin
nintzen eta hotz zegoen. Hotz, eta marmola bezain gogor. Hitz egin nion eta
irribarretsu jarraitzen zuen. Negar egin nahi, baina begiak siku, korrika egin
nahi, baina geldi. Hari begira, eta haren begiak, berezko argiaren faltan, bizi
gabe, aurpegian itsatsitako bi kanika bezalakoak. Suaren argipean, ez zuen
benetako eszena bat ematen inondik inora. Ahuleziatik indar printzaren bat
aterata irten nintzen erdi korrika zelaira, eta haratago, urrunago, aita bilatu
nahirik, beste norbait bilatu nahirik… hankek ezetz esan eta zekale artean
erori nintzen arte.
Denbora batera, minutu batzuk zein ordubete, zutitu nintzen errenka. Ez
nuen ezer gogoratzen, autoa hartu eta etxetik urrundu ginelako gogorapena
nuen, lanbrotsu. Besterik ez. Ez zen etxerik ikusten inon, hurbilean baso soil
batzuk besterik ez, hostorik gabeak. Nekez ikus zitekeen argi batek gidatu
ninduen. Urrunetik beste soslai bat ikusi nuen bertan argitasun bizian. Haragiaren
usaina sartzen zitzaidan sakon, sudurretik. Hurbiltzean, kobazulo bat.
Amaren irudia gogoratzen nuen han, bai.
Aitak begiratu zidan eta irri egin zuen. Aldamenean, putzu purpura bat.
Odola. Amarik ez zegoen begi bistan. Lainoak ere arrakalatu ziren bat-batean,
eta ilargi beteak argitu zuen inguru guztia, odolak tonalitate gorri bizia
hartuz. Eta aitak sutsuki jaten zuen, bizkor, gogoz, norbaitek altxor preziatua
kenduko ziolakoan. Amaitutakoan, pozez begiratzen zuen zoru odoltsua,
amaren irribarrea imitatu nahirik. Biluztu eta suaren alboan zeukan soinekoa
jantzi zuen ilargiaren argitan. Haren begiei so geratu nintzen eta airea
faltan sentitu nuen. Izua, beldur gorria, eta kobazuloko zoko batean eseri
nintzen zangoak elkarbaturik, eta burua bitartean. Eta isiltasun osoa.
Lirain eta panpox itxurak eginez hurbildu zitzaidan. Sua bortizki bizitu
zen, eta kobazuloaren sabaia ere erre zuen. Argitasun itsugarria egin zen kobazuloaren
jabe, udako egun argitsuenaren antzera, eguzkia laztantzeko distantziara
izango banu bezala. Eta intentsitatea galdu zuen pixkanaka, aitaren
atzean emakume baten figura utziz. Suzkoa, ukiezina. Ez zitzaion sentimendurik
ikusten aurpegian, ez poza, ez tristura eta ezta haserrea ere. Bolada
batean aita besarkatu zuen tinko eta trumoi erako oihuak entzun ziren haren
ahotik, gauaren isiltasuna urratuz, mamu gorri hark ahoa estali eta parajeak
berezkoa zuen isiltasuna berreskuratu zuen, zerbait lapurtu duenak hura
bilatzen duen bezalaxe. Haren atzetik ni, itsaslabarrerantz. Haren ertzean
111