2011. urtea - Gernika-Lumoko Euskara Zerbitzua

D.B.H. eta BATXILERGOA
BIHOTZAK GIDATZEN GAITUEN HONETAN
nekeak bere atzaparretan harrapatu ninduen, bistan zen maite nuela; baina
errutinaren pisuak, jadanik nire bizitzaren parte bilakatu zen harreman
hori, etetera bultzatu ninduen.
Horrez gain, Asierrentzat une latzak ziren haiek, familia, lagun eta arazo
sozialek zuen denbora librea buruhaustez betetzen zioten, eta askotan errepikatzen
zidan une horretan ni nintzela bere babestoki bakarra. Hitz hauek
ez zuten nire barnean behar besteko pisua hartzen ordea, eta nire kontzientziaren
traizioak bakardadea eta lasaitasuna sentitzeko premia eragiten zidan,
honek, gaizki hartutako erabaki hura hartzera bultzatuz. Seguru asko
aurki damutaraziko ninduen eta ondorio larriak izan zitzakeen erabakia, bai
Asierrentzat eta bai niretzat ere. Baina, agian, honetaz konturatzen nintzenerako
beranduegi izango zen.
Horrela, izara artean erreflexionatzeari utzi gabe egun argiaren lehen izpiak
ikusi ahal izan nituen leihoaren zirrikitu estutik. Argia piztu, eta aurreko
egunean begiak zarratzean utzi nituen gisan agertu ziren gauzak ene begien
aurrean. Nire betiko gela, betiko ohea, argi apurrarekin ikus zitezkeen hormetako
argazkiak… Gauza bakarra falta nuen aldamenean, Asier.
Elkarrekin egiten genuen lo askotan. Erabaki hura hartu nuen unetik,
ordea, bakardadea jabetu zen nire logelaren giro lasaiaz. Ez zen aunitz
kezkatzen ninduen zerbait, esan bezala nekatuta nengoen eta arinago edo
beranduago, bizitzan sarri egin behar izaten dugun legez, oraingoan ere ziur
nengoen berehala ohituko nintzela egoera hartara. Oraindik maite nuela egia
zen, eta hori berak bazekien, bost urte luzez gure bideek elkarren ondoan
eratutako bideak hainbat une izugarri eskeini baitzizkigun. Gaztaroko ilusioen
lehena izan zen Asier, nire burua ezagutzeko aukera zabaldu zidan, baita
berarekin mundua ezagutzekoa ere, izugarrizko konfiantza genuen elkarrekiko
eta elkar babestu genuen gau hotzenetan. Egia da horrelako istorio eta
bizipenak jende anitzen desio eta helburu direla, hori dela eta askotan esaten
zidaten harreman hura ete izanak ez zuela inolako zentzurik eta kalte egin
ziezakedala, zoriontsu ikusten zitzaigula elkarrekin. Baina, ohi bezala, nire
bihotzak agindu zuen oraingoan ere, eta horrela erabaki zuen hark, beraz,
eguneroko bizimoduari ekitea baino ez zitzaidan lotzen.
Egongelara jaitsi, eta tabako faltan, aitak armairuan gordetzen zituen
purutxoetako bat piztu nuen, eta honi lehen zupada ematearekin batera nola
kontsumitzen zen ikusteak, Asier eta nire arteko maitasuna ekarri zidan oroimenera,
zupatzearekin batera kontsumitu zen maitasuna alegia. Hau haut-
87