2011. urtea - Gernika-Lumoko Euskara Zerbitzua

D.B.H. eta BATXILERGOA
EZ DAGO ZER BEGIRATU
guztiei arretarik jarri gabe, ez zuen inoiz pentsatu bere zazpi neba-arreba
nagusien moduko bizitza edukitzea baino aukera gehiago zeudela, ezkondu
eta herrian finkatzeaz aparte. Baina errusiar jatorriko aitak eta aitaldeko aitona-amonak
urte asko itxaron zituzten ohitura familiarra berreskuratzeko:
seme-alabetatik gazteenak, Alinak, Unibertsitatean ikasiko zuen, eta Georgiako
hiriburuan egingo zuen, errusieraz. Bere amaren familia, Azerbaijanetik
etorritako musulman suniak, Alina Tbilisira joateaz gain, emakume batek
ikastearen aurka zegoen. Azkenean, karrera atera eta emakume egin zen.
Maleta prestatu zuen herrira bueltatu eta bere senarra izan behar zuen gizona
ezagutzeko. “Adina duzu, hogeita bi urte, eta ezkontza ahalik eta arinen
hitzartu beharra dago – idatzi zion amak bere azken gutunean- jada ez zara
opari bat, Alina, zaharra, hiritarra eta hezia. Burutik sano dagoen gizon
batek ere ez luke zurekin ezkondu nahi. Zortea izan duzu, gogo oneko gizon
alargun kementsu bat topatu dizut eta; objekziorik jarriko ez duena baldin
eta dote on bat ordaintzen badiogu. Bere seme-alabak zainduko dituzu, eta
zureak propioak ere izango dituzu. Bere borondateari men egingo diozu,
txorakeria unibertsitario horiei buruz inoiz hitz egin gabe. Hirian irabazi
duzun diruaren erdiarekin zure senarra izango denari ordaindu, eta gainerakoa
niri emango didazu. Horrela izan behar da eta horrela izango da” .
Hala ere, bere lehengusina Oxanarekin idatzi zuen korrespondentziaz bete
zuen maleta. Herrialdetik aterako zuten “artekari” batzuen zerbitzuak kontratatuta
zituen. Bere aitarentzako gutun maitekor bat idatzi eta gero, ametsez
beteta prestatu zen bere lehengusinak kontatu zion bidaia ezezagunerako.
“Bakarrik egongo zara- esan zion- eta ezer baino gutxiago izango zara”.
Eta horrela sentitzen zen bidaiariak ere garraiatzen zituen autobus baten
azpi faltsu ilunetan, beste zortzi gorputz zikinen alboan etzanda, haien okada
eta txizez lohituta. Arnasteko leku faltak itotzen zuen. Une labur batzuetan
konortea galtzen zuen, asfixia zela eta, baina ez zion bere buruari eztul egiten
permititzen. “Hori inoiz ez, eta gutxiago geldirik gaudenean… hobeto
hilda!” esan zien gidariak. Errusiar gizon handi bat zen, eta taldeko emakumeak
izutzea gustatzen zitzaion, kokotsetik hartu eta bere irribarrerik onena
jartzen, urrezko haginak erakutsiz.
“Zure helmugara iritsi zara” esan zuen GPS-aren ahots gozoak. Aparkatzea
ez zen izaten Itziarrentzat arazoa, beti uzten zuen kotxea justu-justu heldu
nahi zuen lekuaren ate aurrean. “Gustatuko litzaidake, bai, arazo guztiak
aparkatzea bezain errazak balira” esaten zien bere lagunei, haiek inbidiatsu
121