2011. urtea - Gernika-Lumoko Euskara Zerbitzua

GERNIKA-LUMO
10. Idazlan Koadernoa
zuen autoa. Ehun metroko sufrimendua. Bere autora heldu zen. Txikia bere
beharretarako. Baina dirurik ez dagoenean ezin da gehiago eskatu. Kontu
handiz gurpil-aulkia autoaren atzean utzi, gidariaren jarlekuan eseri eta bere
helmugarantz abiatu zen. Bidean loradenda batean gelditu zen. Arrosa sorta
bat erosi eta aurrera jarraitu zuen. Minutu batzuetara bidegurutzera heldu
zen. Autoa izkina batean utzi eta irten egin zen. Kartelaren azpitik pasatzean
oilo ipurdia jarri zitzaion:
“Cementerio. Hilerria.” Negarren putzua. Poliki-poliki hurbildu zen Gorka
hilarri hartara. Arrosak hartu eta hilarri ondoan utzi zituen: “Nerea Puentes.
24 urte. Bizi izaten hasi orduko, hila”. Eta hilarriari begira bere hiltzailea.
Edo horrela sentitzen zuen behintzat bere burua. Iraganeko istripu triste
hura buruan zuen. Bizitza loteria antzeko zerbait da. Baina batzuek besteek
baino zorte gehiago dute. Eta noizean behin gertatu egiten da. Saria. Egun
batean ezkontzear dauden bikote alai bat izatetik, hurrengoan neska hilda
eta mutila elbarri geratzera pasatzen da.
Gau argia zen. Gorka Nerearen bila joan zen. 10 kilometro ingurura bizi
zen. Autoa erosi berria zuen eta ondoko herriko jaietara joatekoak ziren, batez
ere auto berrian buelta bat emateko. Nerea jaso eta abiatu ziren. Etorkizuneko
gertaera berri batzuetaz ziharduten. Ezkontza. Umeak. Zazpi urte
zeramatzaten batera. Bide bihurgunetsua zen. Gorka azkar zihoan. Aurrean
Seat hori bat. Intermitenteari eman eta aurreratu egin zuen. Baina zirudienez
Seatekoari ez zitzaion gustatu. Argiak piztu eta bozina jo zion. Eta handik
gutxira abiadura bizian albotik pasa zuen, erdiko atzamarra aterata. Nereak
kasurik ez egiteko esan zion. Une hartan, ordea, txikitako gogorapenak etorri
zitzaizkion burura: “Kakati! Kakati!”. Zerura begiratu zuen. Ilargi bete-beteak
kolorea ematen zion gauari. Une hartan bere barnean zerbait esnatu
zela sumatu zuen. Otsoa uluka hasi zen. Azeleragailuaren pedala gogor bultzatu
eta Seatari jarraika hasi zen. Gorkak, bere auto berriarekin, aukera zuen
bakoitzean aurreratu egiten zuen eta beste horrenbeste Seat horiak. Nereak
astiroago joateko eskatzen zion. Eta orduan iritsi zen bihurgune madarikatua.
Bihurgune estua, ez zen ikusten beste aldetik inor ote zetorren. Seatak
balazta zapaldu zuen. “Inozo kakatia!” pentsatu zuen Gorkak. Eta albotik
pasa zuen. Zoritxarrez ez zuen ikusi beste aldetik bazetorrela norbait. Autoa
airean irten zen, Gorkari bukaezina egin zitzaion hegaldia eman zuen eta lurreratzean
metro ugari jarraitu zituen arrastaka. Otsoaren uluak isildu egin
ziren. Isiltasuna nagusitu zen. Gorkak albora begiratu zuen eta Nerea ikusi
zuen, begi zuri-zuriak zabalik zituela, aurpegian espresio tristearekin. Hori
izan zen Gorkak, Nerea ikusi zuen azken aldia.
56