2011. urtea - Gernika-Lumoko Euskara Zerbitzua

GERNIKA-LUMO
10. Idazlan Koadernoa
leialak eta biok. Oraingoz behintzat, amarekin egotea ekiditzen zuen indar
osoz, hirugarren munduko katu gosetu batek saguarengana hurbildu eta
bere sena kontrolatzeko izango zukeen zailtasun berberaz. Sagua bere horretan
alai eta izukaitz.
Aurrean dudan marrazkia begiratu eta… nork esango zukeen. Baina aldats
baten ostean jaitsiera bat dator beti, eguzki argitsuenaren ondoren gauik ilunena,
eta zorion- eta mirespen-aurpegiek bekaitza eta gaitza dute ezinbestez
kokotean. Urteak joan, urteak etorri, gure artxibategi pribatua den garunean
dokumentu asko birziklatzen dira, baina zenbaitek, gainean hautsa izan
arren, barrua garbi eta garden diraute, garden bezain beltz. Aurrera begiratu
dut eta konturatu orduko eguzkia itzali da.
Neguko iluntze goibeletako bat zen, izar gabea. Hotz sakona kanpoan eta
ohera joateko prest nengoen, pijama jantzita. Ama, hurrengo egunean eman
behar zioten sari bat zela-eta, nigana hurbildu zen eta muxu eman zidan
masailean. Bere berotasuna eman zidan azal eroaletik barrena, eta horrexek
epeldu ninduen ehun maindire zetatsuk egingo luketen antzera, eta aterantz
abiatu zen. Azkenengoz eman zuen buelta eta begietara begiratu zidan, eta
hala erantzun nion nik, irribarre bat eskainirik. Leihora hurbildu eta kotxea
urruntzen ikusi nuen, argi gorriak, ipurtargiak bihurtu ziren arte. Trena hartu
eta Londresera joan beharra zuen.
Ohera sartu nintzen eta panpina hartu nuen eskuetan. Haizea zebilen baldar
gure lorategiko sagarrondoei bultzaka, baina aterri zen. Hostoen dantzei
begira-begira begiak itxi zitzaizkidan. Dexente beranduago, etxeko giltza
aditu nuen sarrailan sartzen. Logelako atea ere irekitzen nabaritu nuen eta
korridoreko argi xeheak aitaren irudia proiektatzen zuen, bere itzala hobeki
esanda. Haizeak, haserratzean, leiho bitarteko zirrikitu bat gogoz zeharkatzean
sortzen duen abistuak belarria, etzuteko bezain gogor. Aitak ohetik altxatzeko
eta janzteko esan zidan, amak deitu ei zuen eta guretzat ere hotelean
tokia zegoela. Irrikan jarri nituen prakak, eta baita jertsea ere. Alderantziz,
gero konturatuko nintzen moduan.
Autoko atzeko eserlekuan etzan nintzen, eta konturatu barik loak hartu
ninduen. Begiak ireki nituenerako zelai bat ikus nezakeen kotxetik, aurrez
aurre, eta argi leun bat harago. Irten eta ezkerraldean itsaslabar bat zegoela
ohartu nintzen. Itsasoa gaizto zegoen, eta olatuen orroa besterik ezin zitekeen
entzun. Beste ezer ez zegoen. Animalirik ez. Haizea ere mantso.
110