ophelderingen.

den zekerden weg tot Wysheid. n
ïigheid moesten opleiden, ten miniien geen algemeene
weg, omdat dezelve niet is voor denkende Menfchen.
Dit was het eerfte, dat ik bewyzen wilde.
• Maar misfchien is 'er een foort van Menfchen,
voor welken deeze weg der aanbeveelinge waardig
is? Hierop antwoordeik: aanbeveelen zoude ik hem
volftrekt nooit aan iemant, die my des wegens om
raad vraagde. Want fchoon ik tevens toefta, dat
veele vroome en braave Menfchen op denzelven tot
aan het einde hunnes Leevens in eene beftendige Vergenoegdheid
en in het zagfte gevoel van innerlyke
vrede en blydfchap tot God gewandeld hebben ,
gelyk de gefchiedenis van alle Eeuwen en de dagelykfche
ervaarenis, nog in onzen tyd, dit ontegenzeggelyk
aanwyzen; is egter het getal der genen, die!
daarop niet verongelukt zyn, zeer gering tegen de
groote menigte der zulken ,welken op deezen weg in de
droevigfte gemoedsgefteltenisfen geraakt zyn. Het
gevaar, om op een dwaalweg gebragt te worden,
is daarby te groot, en de gelegenheden daartoe
zyn al te menigvuldig, dan dat ik dien weg zoude
kunnen aanbeveelen. Dit zal ik ten klaarften aantoonen.
Eerstlyk is het onbetwistbaar , dat zy alleen
door hunne inwendige bevindingen behoorlyk kunnen
geleid worden, by welken reeds vooraf het zedelyk
Gevoel door vroegere verflandelyke Qndervoyzinge
en door een redelyke zorgvuldige Opvoedinge, een goede
rigting heeft ontvangen. Want myjïike voortellingen
wekken wel altyd op tot een grootere leevendigheid
der Hartstogten, maar als enkel figuur-
lyke