ophelderingen.

hi het Leezen van Ivoïftfchrijten 2}
zelfde wyze moet te werk gaan, als ik tot hiertoe
by de hoofdftellingcn heb aangetoond. Niets is
gebruikelykcr, dan dat men in tegcnfchriften veele
Waarheden bybrengt en verklaart, ais of die in het
aangevogten werk gelochend werden, daar egter
alle deeze Waarheden met des fchryvers gezcgdens
zeer wel beftaan kunnen, en door hem toegeftaan
worden. Maar juist daardoor worden veele onervaarcn
Leezers misleid, zo dat zy het vertrouwen
op dc regtyaardigheid van des fchryvers zaake verliezen.
Zo dikwils daarom eene gewigtige ftelling
uit een werk, dat met goedkcuringe gelezen wordt,
wordt aangegreepen, moet men zig niet op de plaatfen,
zo als zy door den tegenfehryver bygebragt
worden, verlaaten, maar men moet het werk zelve
opftaan, en daaruit zien, in welken verband de betwiste
ftelling met de voorgaanden en de volgenden
aldaar voorkomt, cn in welken bepaalden zin en met
welk oogmerk de fchryver dezelve voordek. Deezen
regel van Voorzigtigheid vcrwaarloozcnde loopt
men gevaar, dat de tegenfehryver, wanneer hy
door de uitdrukking een weinig te veranderen of
door uit den famenhang ccn denkbeeld weg te laaten,
dat daartoe behoort, het gevoelen van den
fchryver geheel anders voordek, en ons door eene
uitvoerige en veelligt gegronde wederleggingë van
eene aan den fchryver te onregt toegefchreevene
ftelling , doet gelooven, dat deeze eene openbaare
dwaaling geleerd heeft. Zo hadde ik, b. v.,in
de Inleiding van myn famenftel bi. 5 en 6, gezegd.
„ Het is ongetwyfFcld eene der grootfte byzonderl
„ he