Beleidsregels 2009 - Svb

SVB Beleidsregels
| Deel II Internationaal
37
werknemer of zelfstandige afgeleid recht. Een groot aantal verdragen bevat een
verwijzing naar deze zogenaamde afgeleide rechtenleer. Doch ook bij de toepassing van
de verdragen die een dergelijke verwijzing niet bevatten, hanteert de SVB de afgeleide
rechtenleer, tenzij uit het verdrag uitdrukkelijk blijkt dat deze leer niet van toepassing is.
Een uitzondering op dit laatste uitgangspunt vormt het Nederlands-Oostenrijks Verdrag.
De SVB stelt zich op het standpunt dat de afgeleide rechtenleer bij de toepassing van dit
verdrag evenzeer niet aan de orde is hoewel zulks in het verdrag niet expliciet wordt
aangegeven. Naar het oordeel van de SVB vloeit het buiten toepassing laten van de
afgeleide rechtenleer hier evenwel voort uit artikel 5, lid 1, van het verdrag alwaar de
bepalingen van EG-Verordening 1408/71 op onder meer gezinsleden en nagelaten
betrekkingen van toepassing zijn verklaard. Het verdrag valt daarmee onder het bereik
van het arrest van het HvJ EG in de zaak Cabanis (zie verder Deel II, Gezinsleden en
nabestaanden, SB2123).
Omdat het arrest Cabanis is gebaseerd op de beginselen van de artikelen 48 tot en met
51 van het EG-Verdrag, welke beginselen geen deel uitmaken van de rechtsorde die
wordt beheerst door de onderscheiden bilaterale verdragen, hecht de SVB overigens
voor de toepassing van die verdragen geen betekenis aan dit arrest.
Als twee landen die partij zijn bij een verdrag inzake sociale zekerheid, tevens zijn
aangesloten bij het Vluchtelingenverdrag dan wel het Staatlozenverdrag, wordt het
verdrag inzake sociale zekerheid van toepassing geacht op vluchtelingen respectievelijk
staatlozen, ook als dit niet expliciet in het verdrag is vermeld. Vluchtelingen en staatlozen
worden daarbij op dezelfde wijze behandeld als onderdanen van de verdragsstaten.
Voorwaarde is dat de vluchteling respectievelijk de staatloze rechtmatig verblijft op het
grondgebied van een der verdragsstaten.
Op grond van artikel XXVI van het verdrag met Canada is een apart akkoord tot stand
gekomen tussen de provincie Québec en Nederland ter aanvulling op het verdrag, voor
socialeverzekeringsuitkeringen in de provincie Québec. De personele werkingssfeer van
de overeenkomst met Québec ziet op personen die onderworpen zijn of zijn geweest
aan het Québec Pension Plan. Het verdrag met Canada ziet op personen die
onderworpen zijn of zijn geweest aan het Canada Pension Plan. Indien een persoon
zowel onderworpen is geweest aan het Québec Pension Plan als aan het Canada Pension
Plan, is zowel het akkoord met Québec als het verdrag met Canada op hem van
toepassing. Aangezien de bepalingen van het verdrag en het akkoord niet geheel
gelijkluidend zijn, kan het voorkomen dat het resultaat van de toepassing van deze
bepalingen verschillend is. In dergelijke situaties neemt de SVB beleidsmatig aan dat de
bepalingen van het verdrag voorgaan.
In het arrest Gottardo heeft het HvJ EG bepaald dat bilaterale verdragen die door een
lidstaat zijn afgesloten met derde landen door onderdanen van andere lidstaten op gelijke
voet kunnen worden ingeroepen als door de onderdanen van de bilaterale verdragsstaten,
mits de rechten en plichten van de derde staat niet worden aangetast. Deze gelijkstelling
van nationaliteit kan er volgens de SVB echter niet toe leiden dat bij de toepassing van
verdragen inzake sociale zekerheid die Nederland heeft gesloten met derde landen, de
territoriale werkingssfeer van het verdrag wordt opgeheven. Voor zover de toepassing
van een verdrag territoriaal is begrensd, geldt deze begrenzing derhalve voor EUonderdanen
op dezelfde wijze en in gelijke mate als voor onderdanen van de
verdragsluitende partijen.
Jurisprudentie