ACTA AGROPHYSICA

121
W celu prawidłowego przeprowadzenia oceny przerobu rzepaku na paliwo,
należy przeanalizować nakłady i efekty obejmujące cały system wytwarzania
z uwzględnieniem zagospodarowania produktów ubocznych, w tym słomy, wytłoku
i glicerolu. Należy też dokonać oceny i analizy popytu na biopaliwo poprzez
przeprowadzenie badań marketingowych.
Jedną z metod oceny efektywności ekonomicznej agrorafinerii, może być metoda
zaproponowana przez Mikuckiego [91]:
tz
=
ca
p g m k r rob +
1
ea
= ⋅100%
tz
gdzie:
C a – cena agrorafinerii,
k k – koszty komponentów,
k r – koszty rzepaku,
k rob – koszty robocizny,
k napr – koszty napraw,
P p – przychody ze sprzedaży paliwa,
P m – przychody ze sprzedaży wytłoku,
P g – przychody ze sprzedaży glicerolu,
t z – czas zwrotu nakładów na agrorafinerię,
– efektywność agrorafinerii.
e a
( P + P + P ) − ( k + k + k k )
napr
(3)
8.1. Możliwości produkcyjne rzepaku przeznaczonego na biopaliwa
Zasadnicze problemy związane z produkcją biodiesla wynikają z braku surowców
do jego wytwarzania. W chwili obecnej jest to zagadnienie dość złożone,
które dotyka w podobny sposób zarówno nasz kraj, jak i kraje UE. Bazując na
danych niemieckich [128], można określić możliwości produkcyjne rzepaku.
Areał ziem uprawnych w Niemczech wynosi ok. 12 mln ha. Przestrzegając zasad
zmianowania i uprawy, ok. 20% tego areału może być obsiane rzepakiem, czyli
2,4 mln ha. Przyjmując plon 3,2 t·ha –1 i zawartość tłuszczu w nasionach na poziomie
40%, otrzymamy 3 mln t oleju rzepakowego. Z tego 2 mln t może być
przeznaczone na produkcję biodiesla. Ponieważ w Niemczech zużywa się
ok. 27 mln t·rok -1 oleju mineralnego (dane z roku 1999), a więc ok. 7,4% tego
zapotrzebowania może być pokryte przez biodiesel. Aktualnie jego udział wynosi
1,3%. Wyliczenia te wskazują wyraźnie, że paliwo to nie zastąpi definitywnie
paliw kopalnianych. Z tego powodu powinno być ono stosowane wyłącznie