Na drodze do kultury czynnej Leszek Kolankiewicz - Otwórz KsiÄ Å¼kę

potem błyskawicznie odwracam głowę w
inną stronę. Te spojrzenia — rzucane —
nabierają jakby rytmu. Błyskawicznie Zbyszek
chwyta za rękę Irkę, podrywają się
i biegną. W tym samym, co spojrzenia,
rytmie. Zręcznie przeskakują ponad leżącymi.
Odskakują daleko od siebie i przywierają
twarzami do podłogi. Przeciągłe
spojrzenie z ukosa. Z powrotem bieg.
I znów na podłogę, i znów spojrzenie. A
teraz turlają się nikogo nie potrącając,
baraszkują (...)
Krąg rytmu. (...) Chęć, żeby „tańczyć"
znów, ale inaczej. Ktoś się podrywa,
więc ja także. Ktoś jeszcze stuka, ale
już coraz więcej nas nad podłogą. Nikt
nie przyśpiesza. Urywają się uderzenia,
mimo to rytm trwa. Pomagamy sobie
akcentując stopami fragmenty ruchu,
lecz po chwili i to jest zbyteczne. Prawie
bezgłośny, przedłużający się ruch
dziewięciu cieni. Od pewnej chwili to
już zaczyna być niezwykłe. Czuję, jak
przenikają partiami pod strop fale rytmu
złożone z oddechów i szelestu bosych
stóp.
Krąg ciemności i głosu. (...) Gaśnie
na chwilę światło. Najpierw chwila bezruchu
i nasłuchiwania. Natychmiast skóra
wrażliwsza i uszy w pogotowiu. Oczy bardzo
szeroko otwarte (...)
Z tego zejścia w gromadę powstaje
rozkołysanie. Z rozkołysania — głos. Ktoś
nuci. Ktoś następny i inny. U mnie w krtani
chrypienie (...) Rozsypujemy się po sali.
Jacek prosi o zamknięcie oczu. Układam
103