Na drodze do kultury czynnej Leszek Kolankiewicz - Otwórz KsiÄ Å¼kę

ścia wszystkiego, jest cierpliwością!...)
W teatrze konwencjonalnym fabuła pozwala
często zadeptać i ukryć mielizny.
Gdybyśmy odjęli tekst — prawda ta
gwałtownie wyszłaby na wierzch, lecz
jedyną naszą troską powinno być nie tyle
to, jak dojść do czegoś, co jest żywe,
ale jak nie stracić tego czegoś żywego,
co się pojawiło. Oto problem (...)
18 czerwca odbyło się w sali Teatru
Polskiego publiczne spotkanie z Peterem
Brookiem (...) Coś naprawdę żywego może
stać się tylko w improwizacji, nie w
przygotowanym i powtarzanym spektaklu
(...) Afryka była dla nas wyzwaniem.
Grać wobec ludzi, z którymi nie tylko nie
ma się wspólnego języka słów, ale brak
nawet możliwości komunikowania się
przez wspólną kulturę (...) Chodziło o to,
mówił dalej Brook, żeby zawsze rozpoczynać
od zera, tworząc dzięki temu
stopniowo reguły gry wspólnie ze zgromadzonymi
wokół nas ludźmi. Podstawową
lekcją miało być owo żywe doświadczenie
— w warunkach czegoś w rodzaju
publicznego przedstawienia — doświadczenie
szansy dokonania rzeczywistej wymiany
międzyludzkiej. Pytanie o treść tej
wymiany nie ma sensu: ona sama jest
treścią (...) Społeczność naszej cywilizacji
nie jest ani całkiem żywa, ani zupełnie
martwa. Lecz można powiedzieć tyle —
że znajduje się w stanie opłakanym (...)
Zastanawianie się nad tym, czy rozwój
techniki jest dobry, czy też zły, jest intelektualną
masturbacją. Wiadomy jest tyl-
35