Na drodze do kultury czynnej Leszek Kolankiewicz - Otwórz KsiÄ Å¼kę

mi zaczęłam coś nucić. Lubię śpiewać
i nie wstydzę się tego, dlatego śpiew
był w tym momencie najprostszą formą
działania, włączenia się do wspólnoty,
która w tym miejscu powstawała (...)
Ciągle nie miałam odwagi popatrzeć
na siedzących obok mnie ludzi, odezwać
się do nich. To, że mówien
i e, kontaktowanie się poprzez rozmowę
było, według przyjętej konwencji
niemożliwe — wyłączało jakikolwiek normalny
sposób porozumiewania się, zmuszało
do szukania gestów, które, mimo
szczerości i prawdziwej chęci dotarcia
do drugiego człowieka, nie mogły przebić
jego anonimowości i zupełnej obcości
(...) Nie pamiętam całego przebiegu tego
„ula", wiem, że do końca nie mogłam
zapanować nad poczuciem samotności i,
mimo nieustannych wewnętrznych
perswazji, nie umiałam wyłączyć samooceny,
gubiłam się w mimowolnych wnioskach.
„Ul", który przeżyłam chyba najwłaściwiej,
prowadzony przez Andre
Gregory'ego (...)
Szarpałam się pomiędzy chęcią najbardziej
spontanicznego rzucenia się
w zdarzenia i pragnieniem natychmiastowego
zrezygnowania ze wszystkiego.
Mokra, brudna, spocona, wiedziałam, jak
odrażająco muszę wyglądać, a przy tym
zdawałam sobie sprawę, że powinnam
przezwyciężyć wstyd.
W pewnym momencie ktoś wyciągnął
wielkie prześcieradło, chyba już zmo-
56