Na drodze do kultury czynnej Leszek Kolankiewicz - Otwórz KsiÄ Å¼kę

widziałem. A mimo to, jako ostatni dobiegłem
do ogniska, które już się paliło na
środku mokradła (...) Ten ogień i te tańczące
figury na pustkowiu i dźwięki odbite
echem wśród nocy (...) Czuję się wypełniony
— jak mi się wydaje — nieskończoną
energią (...) Miałem mdłości (pewnie
od słońca), nie spałem dobrze. Naszły
mnie irracjonalne lęki i uczucie trwogi wobec
wszystkiego, co przeszedłem.
Przestraszyłem się (...) Przy końcu
poczułem głęboki związek ze światem
przyrodzonym, poczułem, że zacząłem
szukać, w sensie bardzo fizycznym,
korzeni i źródeł. Jeden z momentów,
które najgłębiej pozostają w pamięci:
spostrzegłem, że wgrzebuję się rękoma w
luźną ziemię świeżo zaoranego pola pełną
korzeni i pytam tych korzeni, kim jestem.
Zapisałem w dzienniku:
Kiedy coraz głębiej wgrzebywałem się
' w glebę i całe ramię miałem zanurzone
w ziemi i korzeniach, czułem w całym
ciele, z każdym zagłębieniem coś silnego,
ukrytego, jak narodziny, jak seks,
jak śmierć; przerażające i konieczne.
Nie wiem, co to było, ale to coś było.
Było to też jak źródło.
Metafora ta jest przeraźliwie dosłowna,
jednak dla mnie to wcale nie była metafora.
Było to działanie, któremu się oddałem
i które wyszło poza naiwność estetyczną,
stając się prostym aktem znajdującym
odbicie w moim organizmie.
Teraz rozumiem, że byłem zaledwie
u początku procesu eksploracji, którego