Na drodze do kultury czynnej Leszek Kolankiewicz - Otwórz KsiÄ Å¼kę

cu powiedziałem sobie: Wszystko to tracisz,
bo jesteś zbyt przywiązany do
swoich butów (...) Zdejmowałem je i wkładałem
z powrotem. Byłem zadowolony, że
idziemy z powrotem do samochodów i do
hotelu. Śmiałem się z siebie. Tak wiele
piękna, a ja jestem przywiązany do moich
butów (...)
Pracowałem ciężko na warsztacie
Molika. Najpierw wydało mi się to trudne.
Powiedział: Użyj jakiegoś wyobrażenia,
którego się obawiasz, ale nie reaguj
strachem. Wybrałem ciało mojego ojca
w trumnie. Pochyliłem się i pozwoliłem,
żeby wyszedł dźwięk. To była głównie
złość i trochę smutku. Molik nie wiedział
o wyobrażeniu, które wybrałem, ale powiedział:
Za tobą jest słońce, obróć się do
niego i pozostaw pierwszy obraz poza sobą.
Uczyniłem to i głęboka pieśń, której nigdy
nie słyszałem wyszła ze mnie. To był
największy przełom w mojej pracy.
Wszystko potem było na nowym gruncie
(...) Warsztat Molika sprawił, że zobaczyłem
coś fascynującego w życiu i w teatrze
(...)
Praca stała się celebrowaniem. Pracowałem
z jakimś facetem. Reagowałem.
Miałem go w swej mocy. Molik: Co zrobiłeś,
żeby go podtrzymać, pomóc mu
To boli. Poczułem swoją samolubność
(...) Molik: Zobacz nieznane, niemożliwe,
idź dalej (...)
Warsztat Włodzimierza Staniewskiego.
Znowu się bałem (...) Włodek wręczył białe
koszule tym, którzy mieli pomagać w