Na drodze do kultury czynnej Leszek Kolankiewicz - Otwórz KsiÄ Å¼kę

że chcą się zrozumieć i żyć jak najpełniej.
Jednak wątpię, żeby wyjściem z tej sytuacji
był akurat ,,ul", spotkanie przypadkowych
ludzi, którzy z jednej konwencji
— tego, co obowiązuje ich na ulicy,
w sklepie, albo w domu — zostali
przeniesieni do drugiej. Myślę o przymusie
wewnętrznym, który ja na przykład
odczuwałam od momentu wejścia na
salę, męczącej konieczności podporządkowania
się wszystkiemu (...)
Uczestniczyłam bodajże w trzech
„ulach", prowadzonych przez grupy Stanisława
Scierskiego, Zygmunta Molika
(chyba) i Andre Gregory'ego.
Mój pierwszy „ul" zaczął się w maleńkiej
salce, całej wyłożonej słomą,
tuż przed wejściem na salę gry. (...) Było
ciemno, cicho. Słyszałam oddechy ludzi
i cichutkie przedzieranie się tych, którzy
jeszcze nie usiedli. Starałam się nie
myśleć o swoim zagubieniu i bezradności,
strachu przed wyróżnieniem się, nie myśleć
o niczym, tylko poddać się wyczekiwaniu
i ciszy, uspokoić w sobie niepewność.
Nie miałam odwagi, żeby w jakikolwiek
sposób zwrócić się do ludzi,
którzy byli razem ze mną (nie znałam
prawie nikogo).
Ktoś — chyba jeden z przygotowujących
„ul" — zaczął grać na fujarce. W
ciszy cieniutki, prawie niedosłyszalny
dźwięk skupił uwagę, zaczął pomagać
w niemyśleniu, pozbyciu się uczucia zakłopotania
i mimowolnej sztywności. Powoli
głos fujarki narastał, z zamkniętymi ocza-
55