Na drodze do kultury czynnej Leszek Kolankiewicz - Otwórz KsiÄ Å¼kę

czone. Przyłączyłam się do tych, którzy
rytmicznie potrząsali tym prześcieradłem.
Poczułam jakiś obłędny trans, a przy tym
spokój, zapamiętanie się bez żadnej
myśli. Nie pamiętam, jak do tego doszło,
nagle znalazłam się na prześcieradle,
na mnie zwaliła się masa innych ciał.
Bałam się, że nie będę mogła złapać oddechu,
ale uczułam coś na kształt dzikiego
szczęścia, płynącego z poddania się
temu. Nagle zaczęłam przeraźliwie
krzyczeć (...) Był to zupełnie nieopanowany
krzyk, prawie wycie, które mnie
potwornie wyczerpało. Czułam, że w tym
momencie zbliżam się do szczerości, że
moje uczucia wyładowują się bezwolnie,
że muszę krzyczeć.
(...) Mimo pozorów wspólnoty i gestów
porozumienia każdy uczestnik ,,ula" był
sam, skrępowany, i desperacko, według
przykazania, wyładowujący uczucia, które
w normalnej sytuacji należy okiełznać. Ja
przynajmniej nie umiałam do końca wyłączyć
wewnętrznego zimnego oka, a w
momencie stłumienia jego trzeźwego
spojrzenia odczuwałam coś na kształt
paniki wywołanej zupełną bezradnością
(...) A przecież ciągle wierzę, że to, co
mówi Grotowski jest słuszne."
Agnieszka Bzowska, „Nieco inna relacja z »uli«"
Dialog, Warszawa, 1976, nr 3(239), s. 120—122.
A oto relacja z Ula prowadzonego przez Gregory'ego.
,,(...) U wejścia każdego wchodzącego
porywają dwie osoby. Poganiają, popę-
57