Na drodze do kultury czynnej Leszek Kolankiewicz - Otwórz KsiÄ Å¼kę

trochę miodu i spróbował — to trwało.
Brano miód od siebie nawzajem lub
z garnka i próbowaliśmy go, i brali z rąk.
Było to jak sakrament, laicki sakrament
ciała. Pamiętam, chyba grał tam flet w
którymś momencie, śpiewano i nucono
(...) Grotowski uniósł się i zaczął poruszać
się w bardzo dziwny sposób, jakby razem
z płomieniami, z migotaniem świecy.
I potem — nie wiem dokładnie, co się
stało (...) brano nas po dwoje lub troje
i prowadzono do innego pomieszczenia,
gdzie stała beczka z wodą do obmycia
twarzy i rąk (...) Antek Jahołkowski, ten
cudowny wielki chłopak, wieśniak, ten,
który gra Szymona Piotra [w „Apocalypsis
cum figuris"], podszedł do mnie,
wziął pszenicę w dłonie i potarł mi nią
włosy i ramiona, i całego, i uścisnął mnie.
W tym napotkaniu go jeszcze raz na koniec
było coś ogromnie ciepłego. I wyszedłem
(...)
Ule wywołały wiele kontrowersji
wśród uczestników (...) Ktoś podniósł
kwestię, czy Ule nie są po prostu innym rodzajem
teatru z „aranżerami" w miejsce
kreujących aktorów i — co gorsza — czy
widzowie i uczestnicy nie są wciągani
w przesadę i fałsz najgorszego gatunku
— w to, z czym Teatr Laboratorium walczy
od lat (...)
Członkowie Laboratorium świadomi
byli trudności i ograniczeń związanych z
Ulami (...) Rozmawiałem później z Teo
Spychalskim i powiedziałem mu, że ciekawie
pracują. Odpowiedział na to: „Nie, nie
70