Na drodze do kultury czynnej Leszek Kolankiewicz - Otwórz KsiÄ Å¼kę

jakby jedyne fundamentalne Ja, niby
przez jakiś cud zostało ujawnione (...)
Dla niektórych doświadczenie to było
równoznaczne z udziałem w grze pasyjnej,
która znalazła punkt kulminacyjny we
wniebowstąpieniu. Dla innych był to
dramatyczny poemat, który daje człowiekowi
przebudzenie z jego snu w życiu.
Dla jeszcze innych — gorzka pieśń pogrzebowa
po utraceniu raju, którego nie
da się odzyskać. A dla paru, którzy nie
mogli znieść tego wszystkiego, ,,wagnerowskim
ogródkiem". Czymkolwiek to
było, niektórzy mogą się zapytać: ,,A czy
był to teatr" Mogę im odpowiedzieć jedynie,
że przecież ryt, obrzęd, mit i ceremonia
są gruntem teatru, że sięgają do
źródeł ludzkiej kultury. Potrzeba celebrowania
(lub: zakwestionowania) istnienia
człowieka i tajemnicy jego życia jest dla
teatru gruntem, a przynajmniej tak było
u jego początków. Grotowski, Cieślak i
członkowie zespołu w sposób olśniewający
powołali na nowo owe pierwodane
funkcje teatru w ich wielkiej syntezie (...)
Siłą rzeczy, uczestnicy muszą stawać się
mit-czyniącymi, poszukiwać i konfrontować
się z uniwersalną wrażliwością.
Oto, w jaki sposób to doświadczenie
w lasach stało się bardzo osobistą, bardzo
intymną sprawą, i bardzo trwałą. My,
„którzy po nim z lasów wyszliśmy", wiemy
już, że doświadczyliśmy czystego, rytualnego,
świętego teatru — jaki był
przed wiekami. A oto może — w pełni —
istnieć znowu."
65