Na drodze do kultury czynnej Leszek Kolankiewicz - Otwórz KsiÄ Å¼kę

weszliśmy na ten dach — tam nigdy niczego
nie było, nikt nie chodził, nie sprzątał,
nie czyścił, więc w ciągu lat zebrała
się sadza, coś zupełnie pozbawione życia
— nagle ujrzałem kwiaty. Wyrosły tam
piękne kwiaty. Wiatr albo ptaki... A może
właśnie nie ptaki i nie wiatr Jakoś to
ziarno się tam znalazło... Chciałbym, żeby
coś takiego mogło stać się i z moim ziarnkiem.
Z tym, co tu znalazłem i zawiozę do
Ameryki...
— Czy to znaczy, że teraz dla ciebie
tutaj jest centrum, tu bije serce teatru...
— Tak, myślę, że tu (...)
— Dlaczego przyjechałeś do Polski
— Przyjechałem, bo jako człowiek
i jako artysta zacząłem stawać się zimny,
martwy, agresywny. I bałem się. Przyjechałem
tu, by znowu odnaleźć życie. I odwagę.
I kontakt z ludźmi (...)
— Jak odbierasz fenomen międzynarodowego
Wrocławia Myślę o Uniwersytecie
Poszukiwań. Jak odbierasz to
wspólne rzucanie różnorakiego ziarna, to
zuchwałe zasiewanie nieznanym Czasem
myślę o statku szalonych... O zuchwałym,
szalonym statku.
— To, co się tutaj dzieje, jest jednym
z najważniejszych znanych mi wydarzeń
teatralnych na przestrzeni całej historii
teatru. Mówisz o statku... Wielu z nas nie
zdawało sobie sprawy z tego, że znajduje
się na tym samym statku — razem z innymi
(...) To, co zrobiono we Wrocławiu,
ma wymiary Woodstock — ale to, mam
nadzieję, nie zginie (...) To jest, wydaje mi
45