Na drodze do kultury czynnej Leszek Kolankiewicz - Otwórz KsiÄ Å¼kę

za ramiona stojącego najbliżej. Przesuwa,
ustawia przed sobą, rąk nie zdejmuje mu
z ramion. „Krzyknij swoje imię", mówi.
Chłopak odwrócił głowę, patrzy na przewodniczkę.
Widać, że mu niewygodnie
tak wykręcać szyję, że mu wstyd, że nie
jest łatwo krzyknąć imię (...) „Krzyknij z
całej siły", powiada dziewczyna. Chłopak
milczy, już nie wykręca szyi, nie patrzy na
przewodniczkę, patrzymy jak patrzy na
drogę płomieni. I nagle krzyknął. Krzyk
przetoczył się po wyrębie, ścichł, a zza
pagórka odkrzyknęli jego imię. „Leć",
pchnęła go dziewczyna i tamten pędzi
w górę, miesi nogami piach, przeskakuje
ze skiby na skibę. Znikł za garbem góreczki.
(...) Wszyscy już za górką. Stała się
wspólnota. Skończyła (...)
W ciemności; sam, powoluśku idę
w głąb. Przygasł ogień w kominie. Stopa
zmacała nieznane. Przyjemnie. Maca.
Chłodne, sypkie i tłuste w chłodnej sypkości.
Siadam na tym, wpełzam w to. (...)
Czerpię dłonią ziarno, przesypuję z dłoni
na dłoń. Inni obok. Cicho. Szeleści sypki
deszcz. Spada ziarno na kogoś. Sypie się
na mnie. Bez rysy, bez wstępnych spękań,
bez łoskotu, bezgłośnie osunęła się, zwaliła,
zapadła jakaś warstwa. Warstwa
warstw. Miłuję klęcząc pośrodku ziarna.
Tak trwa (...)
Zaorane pole. Czarno. Z trzech stron
ziemię bramują pochodnie. Wchodzi się
na ziemię. Obcuje się z ziemią. Mokra,
zimna. Mnie to śmierć przypomina. Chcę