Na drodze do kultury czynnej Leszek Kolankiewicz - Otwórz KsiÄ Å¼kę

to, co proponuje Grotowski, było tak odległe
od znanych sposobów wychodzenia,
jak mówi, poza potoczność, że nie da się
z niczym porównać Nie ma żadnych
punktów odniesienia
Są. Jest to uczucie, które towarzyszy
mi, kiedy przeżywam sztorm na morzu.
Nie ma wtedy czasu na miny, gesty, pozy.
Nie ma wstydu, że się wygląda jak śmierć.
Pracuje się zgrabiałymi rękami, w przemoczonym
ubraniu, walczy się z sobą, żeby
nie pozostawić jachtu na barkach tych,
którzy nie padli. A jeśli się pada, nieuchronnie
przychodzi potem kac, poczucie
winy, utrata wiary w siebie...
Tych odniesień jest na pewno więcej.
Każdy sposób przeżywania czegoś naprawdę
ważnego — polegający na szukaniu
w sobie coraz to nowych rezerw
siły, pokonywaniu lenistwa, lęku przed
samym sobą i przed innymi jest podobnym
doświadczeniem jak to, które proponuje
Grotowski.
(...) Trudno mi jednak pojąć, jaki rodzaj
doświadczeń mają za sobą „przewodnicy"
nocnego czuwania, że spotkanie
to, balansując na granicy wyłączonej
samokontroli, nie przemieniło się w bijatykę,
orgię albo drętwotę. Swoją obecność
manifestowali oni tak, żeby mogły
się wyzwalać zdrowe, ludzkie uczucia.
Wiem, że za jakiś czas znów wrócę do
niepotrzebnych, sztywnych przyzwyczajeń,
zgnuśnieję. Przestanę wierzyć, że w
tym, co właśnie robię, jestem ludziom użyteczna.
Że w zasadzie wszędzie można
108