Скачать книгу - Kitabxana

cəld geriyə döndü, yenidən alovun içinə cumdu.Huşsuz halda hələ də özünə gəlməyən İlyası möhkəmqolları arasında çölə çıxartdı və Zahimənin ayaqlarıaltına yüngülcə tullayıb özünü lənətləyə-lənətləyə kəndyoluna çıxdı.İlyasın evi od tutub yanırdı; alov az qala o biriotağa da keçəcəkdi. Kəndin demək olar ki, yarısı buhəyətə yığışmış, hələ heç kim nə baş verdiyini anlayabilmirdi. Kişilər, cavan uşaqlar alovu söndürməyəçalışırdılar, qadınlar Zahiməyə təskinlik verir, uşaqlarısakitləşdirir, bəziləri isə İlyası ayıltmaq üçün onunüzünü şillələyirdi. İlyas qəflətən özünə gəldi, yeyinaddımlarla hələ alovun tutmadığı o biri otağa cumdu,qoşalüləni götürdü. Adamlar onun nə edəcəyi fərqinəvarmadı, hamı evi söndürməklə məşğul idi. Zahimə biranlıq ərinin məqsədini duydu, qabağa yeridi. “Bizi oxilas elədi!” deyə az qala yalvarışlı pıçıltıyla İlyasınqabağını kəsdi.– Çəkil yolumdan, qancıq! - qara quzğunadönmüş İlyas tüfəngin qundağıyla arvadına elə birzərbə ilişdirdi ki, qadın arxası üstə yerə sərələndi.Yanan evdən sürətlə uzaqlaşan Dəmir Adamqəflətən hönkürtü vurdu. Hara getdiyini bilmirdi,dünyanı, dünyanı yaradanı qarğıyır, sonra da arxayabaxmadan yeyin-yeyin addımlayırdı. Sevgi yoxdu!Yalandı! Boş şeydi! Hər şey necə də qorxuludu! Bircəqorxmadığım şey sevgiydi! O da qorxunc və dəhşətliimiş, aman Allah! Sən demə azadlıq qorxulu deyilmiş,dünyada ən qorxulu şey sevgiymiş, sevgi! Çünki onunömrü çox qısadır.Qəribə də olsa Dəmir Adam birdən-birə gülməyəbaşladı.Bayaq kəndə gələndə onu qarabaqara izləyənhəmin o qorxunc kölgənin arxadan gəldiyini hiss etdi,110