Скачать книгу - Kitabxana

- Atamı durquzma, ana... Xahişedirəm... Bizə mane olmayın... Biz özqərarımızı vermişik...- Axı siz bu gecə vaxtı haragedəcəksiniz? Bu nədir, Nora, mənyuxu görürəm yoxsa? Qızım, canım,gözüm, belə etməyin... Birtəhər yolunaqoyarıq... Qoy bir səhər açılsın...Görək Mamed nə deyir?Nərminə heç nə eşitmirdi, təkərlicamadanın ağzını bağlayıb iti addımlarla qapıyatərəf yeridi. Ayaqqabılarını geyinib sanki sondəfə baxırmış kimi yarımqaranlıq dəhlizə gözgəzdirdi; sonra yataq otağının bağlanmışqapısına, daha sonra isə donmuş göz yaşlarıylakirimişcə yazıq-yazıq ona baxan anasınınboynunu qucaqladı, pıçıltıyla dedi:- Bizdən narahat olmayın! Hər şeyiölçüb-biçmişik, özümüzdən xəbərverəcəyik... Siz öz problemləriniziözünüz həll edin...Anjela heç nə eşitmirdi. O, qızının nə vaxtgetdiyini, nə vaxt qapını bağladığını, nə dediyini beləxatırlamadı. Elə bil hansı əcayib qüvvəsə gəlibgirmişdi onların mənzilinə, səhərdən bəri onlarınruhları ilə oynamış, sonra da əl-qollarını, dil-ağızlarınıbağlamış, evə ölü bir sükunət gətirmişdi. Bircə o biriotaqdakı Harrinin zəif zingiltilərini eşidə bildi. Anjelahövlləndi, onun yerində kim olsaydı bəlkə də dəliolardı. İstədi əri yatan otağın qapısını açıb var qüvvəsiilə qışqırsın, haray salsın. Bunu edə bilmədi. Əlləri,sonra bütün bədəni əsdi. Gah mətbəxdə, gah da vannaotağında nəsə axtardı. Adi vaxtlarda o zəhrimarəşyanın yerini əzbər bilirdi, indi azı on dəfə ona baxdı,26