Скачать книгу - Kitabxana

olar? Bu tifil də qalıb atasız... (Əli ilə məni göstərib ahvayetdi). Bəlkə bunu sən aparasan şəhərə, Məsmə dəyazıqdı, istəyəni var, verək ərə, hə?Dayımın rəngi qapqara qaraldı, qalın qara qaşlarıçatıldı, dinmədi. Qabağında buğlanan çay bəlkə dəçoxdan soyumuşdu; gözücu gördüm ki, kədərli-kədərlidağlara sarı baxdı, sonra üzünü həyətimizdəki quyudansu çəkən anama döndərib soruşdu:– Özü nə deyir, razıdı?– Nənə qurban, razı olmasa da razı salarıq...– Yox, bir özündən soruş, sora.... Ammaehtiyatla...– Yaxşı, nənə sənə qurban... Axı mən onlarınikisini də belə görəndə ürəyim kabab olur. Az qalıramözümü öldürəm... Səni çağırmağımın məqsədi dəbuydu...Qəhər məni boğdu; birdən məndən elə birhönkürtü qopdu ki, nənəm diksindi; anam həyətdəneyvana cumdu, dayım başımı sığallayıb mənitoxtamağa çalışdı. Amma məni ovundura bilmirdilər.Qaçıb evimizin günbatan tərəfdəki pəncərələri yaşıldağlara açılan otağında üzümü balışa sıxıb o ki varağladım. Hönkür-hönkür ağladım. Sonra anamınmehriban, nəvazişli baxışları və nəfəsini lap yaxındanduyanda onun boynunu qucaqladım, hıçqıra-hıçqırasoruşdum:– Sən mə-ni a-tıb... ərə ge-dəcək-sən?Anam qəhərləndi və bir qədər qeyzlə soruşdu:– Onu kim deyir, mənim balam?– Nənəm...– Yox, mama qurban, nənə zarafat eləyir! Heçelə şey olar?Bu vaxt dayım və nənəm də otağa girdilər.Nənəm amiranə səslə:156