Скачать книгу - Kitabxana

Çarpayı yenə tərpəndi. Oğlanın gözləri növbətidəfə dumanlandı, qızardı, parıldadı. Gözlərinin altındaqançırlar əmələ gəlmişdi. Güclə nəfəs alırdı. Anaoğlundakı fiziki dəyişikliklərin sürətlə baş verməsinimüşahidə etdikcə daha da təlaşlandı. İnan Allaha, təkolsaydı dizləri qopardı. Axı bu bir ildə belə şeylərsezməmişdi; doğrudur, oğlu son günlər xeylisınıxmışdı; əllərinin dərisi qupquruydu. Dodaqları teztezsulanırdı; o, yarıyuxulu vəziyyətdə arabir dili ilədodaqlarını yalayırdı; az sonra yerində bir-iki dəfəqurcalanıb yenə tərpənməz oldu.Bu mənzərənin rahatsızlığı və qorxusu ananıyordu. Əslində bu yorğunluğun nədən ibarət olduğunuanlamadı. Nədən yoruldu axı? Uyan oğlunabaxmaqdanmı, ya oğlunun bu hala düşməsindənmi?Bəlkə oğlunu bu yola sürükləyən həyatdan yorulduana? Həyatdan yorulmaq olar? Hamı onugünahlandırır; həyatı yoran yoxdu bəyəm?Oğlanın rəngi ananın mühakimələri kimi tez-tezdəyişir, can üstündə olan adamlar kimi nəfəsitəngiyirdi. Ana özünü itirdi. O biri otağa, gəlininyanına yüyürdü. Gəlin qaynanasının yersiz hay-küyqaldırmasına adət etmişdi. Ona görə də onun çılğınhərəkətlərinə bir o qədər əhəmiyyət vermədi. Zinyətxanım təşviş içində dedi:- Qızım, artıq qorxmağa başlayıram... Nəedək?- Bilmirəm... Mən daha bezmişəm... Uşağı dagötürüb gedəcəyəm... Nə qədər gizlətməkolar, hə?- Bəlkə Lətişə bir də zəng vurasan, Mamedidə götürüb gəlsinlər... Axı uşaq əldəngedir?!6